Όταν τα αληθινά διακυβεύονται, όταν η ευτυχία τείνει να πάρει τη μορφή προβλέψιμου και προβληματικού μελοδράματος, υπάρχουν σκηνοθέτες που μας επιστρέφουν στην πρωτόγονη μορφή του κινηματογραφικού ανθρωπισμού.Ο Yojiro Takita αποδεικνύει περίτρανα ότι ένας δημιουργός μπορεί να κερδίσει όσκαρ ακόμη κι αν είναι απλοϊκός, γήινος και πέρα για πέρα αληθινός. Μπορεί η ταινία του να μην είναι ικανή να σταθεί δίπλα σε μεγαθήρια όπως το «Ανάμεσα στους Τοίχους», όμως δε σας κρύβω ότι σε εγκλωβίζει από την έναρξη κιόλας στους ήρεμους και νηφάλιους ρυθμούς της, στο καλοδουλεμένο της σενάριο και στην αέρινη και «αγχολυτική» σκηνοθεσία. Στοιχεία που μάλλον στάθηκαν ικανά να αναδείξουν τη γιαπωνέζικη αυτή δημιουργία σε νικήτρια του φετινού ξενόγλωσσου όσκαρ.
Το «Αναχωρήσεις» είναι μία γλυκόπικρη δημιουργία που εξελίσσεται με ακρίβεια και στωικότητα και δίνει μία άλλη διάσταση στη σχέση που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος με το θάνατο. Ο Yojiro Takita αποδίδει μια διαφορετική ερμηνεία στην έννοια του θανάτου, θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο και με το βλέμμα στραμμένο στο χρόνο, την απώλεια και την γήινη ύπαρξη, επιδιώκει μία νηφάλια προετοιμασία για το μεταθανάτιο κόσμο, αφού επέλθει αρχικά η πολυπόθητη διάγνωση της πολύτιμης σημασίας της ζωής. Ταινία απερίγραπτης ομορφιάς και γνήσιου συναισθηματισμού, που μιλάει ξεκάθαρα και χωρίς πολυπλοκότητες γιΑ αυτό που οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο. Για τη συνέχεια και το τέλος της ίδιας της ζωής.
Βασίλης Καγιογλίδης Cine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου