ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:
Σπουργίτι... πορτοφολάς
Για φανατικούς σινεφίλ. Με συνεχείς αναφορές σε ταινίες- μύθους («Οι ομπρέλες του Χερβούργου», «Τραγουδώντας στη βροχή», «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» κ.ά.) είναι γεμάτο το ειρωνικό φιλμ νουάρ «Sparrow» του Τζόνι Το από το Χονγκ Κονγκ. «Sparrow» κυριολεκτικά σημαίνει σπουργίτι, αλλά στην αργκό του Χονγκ Κονγκ χρησιμοποιείται ως συνηθισμένος όρος για να περιγράψει το «επάγγελμα» του πορτοφολά. Η ταινία παρακολουθεί μια τετραμελή συμμορία πορτοφολάδων, που περιπλανιέται στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ. Χόμπι του Κι που ηγείται της συμμορίας, είναι να φωτογραφίζει περαστικούς στον δρόμο πάνω στο ποδήλατό του, προτού αδειάσει τα πορτοφόλια τους μαζί με τους συνεργάτες του. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να αισθάνεται ευτυχισμένος. Ώσπου στον φακό του αιχμαλωτίζει τυχαία την όμορφη και μυστηριώδη Τσουν Λι. Μια γυναίκα που εισβάλλει στις ζωές τους και αποκτά επιρροή πάνω τους, προκειμένου να διαπράξουν ένα έγκλημα για χάρη της. Ρομαντικό φιλμ νουάρ με χορογραφική κίνηση της κάμερας που καταφέρνει να μη γίνει βιντεοκλίπ, να αυτοαναιρείται διαρκώς, αλλά να το χαντακώνουν η αυταρέσκειά του και τα κλισέ του γκανγκστερικού φιλμ (ρομαντικοί και σαλταρισμένοι ήρωες, απελπισμένη και... φιλοσοφημένη παρανομία, μοιραίες αμαρτωλές γυναίκες, υπόκοσμος- καρτούν...”
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΓΙΟΣ - ΤΑ ΝΕΑ
“Αν και άγνωστος στη χώρα μας, ο Τζόνι Το ανήκει στους παραγωγικότερους σκηνοθέτες ταινιών δράσης του Χονγκ Κονγκ («Εlection», «Βreaking news»). Με το «Sparrow» («Σπουργίτι») μας δίνει την πιο τρυφερή ταινία του, ένα ρομάντζο του μικρο-υποκόσμου, όπου, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του, χύνεται μόλις μία στάλα αίματος. Εν ολίγοις, μια τετραμελής ομάδα ανώδυνων «πορτοφολάδων» (τους αποκαλούν «σπουργίτια» στο Χονγκ Κονγκ) αποσυντονίζεται εξαιτίας μιας femme fatale ( Κέλι Λιν ). Μέσα από μπόλικες κινηματογραφοφιλικές αναφορές (από τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» του Ζακ Ντεμί ως τον «Πορτοφολά» του Ρομπέρ Μπρεσόν ), ο Το χτίζει εμπνευσμένες σκηνές γνήσιας ομορφιάς και ποίησης, βγάζει συγκίνηση, χιούμορ και κυρίως χαρακτήρες.”
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ – ΤΟ ΒΗΜΑ
“Μια αστυνομική περιπέτεια με κωμικά στοιχεία, που σκηνοθέτησε ο Τζόνι Το από το Χονγκ Κονγκ. Μια παρέα πορτοφολάδων βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν μαφιόζο και την κόντρα κάνει ακόμη εντονότερη η παρουσία μιας όμορφης νεαρής γυναίκας. Η ταινία χαρακτηρίζεται από το ιδιαίτερο στυλ κινηματογράφησης του Το, με τις εντυπωσιακά χορογραφημένες σκηνές δράσης.”
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
“Οι Κέι, Σακ, Μπο και Μακ, ένα κουαρτέτο επιδέξιων πορτοφολάδων στο Χονγκ Κονγκ, θα βρουν κάποια στιγμή τον μάστορά τους στο πρόσωπο της μυστηριώδους Τσουν Λέι, η οποία τους αποπλανά, έναν έναν, μοιάζοντας να ξέρει τα κόλπα της δουλειάς. Μονάχα όταν πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού είναι που τα μέλη της συμμορίας θα μάθουν πως είναι προστατευόμενη ενός βαθύπλουτου επιχειρηματία, ο οποίος της παρέχει τα πάντα, αλλά βάζει να την παρακολουθούν στενά όποτε φεύγει από το σπίτι. Πρώτη ταινία του πασίγνωστου στα φεστιβαλικά κυκλώματα Τζόνι Το που παίζεται στις ελληνικές αίθουσες, το «Σπουργίτι» (αναφορά στη μισοαιχμάλωτη κοπέλα που μπαίνει στη ζωή των ηρώων, διά της αρχικής σκηνής, όπου το πτηνό μπαίνει κατά λάθος στο διαμέρισμα του Κέι, ως οιωνός), προδίδει σαφώς έναν δημιουργό με βαθιά γνώση των κινηματογραφικών ειδών και ικανότητα να παντρεύει ετερόκλητα χαρακτηριστικά τους σ' ένα αρμονικό σύνολο. Εντυπωσιαστήκαμε με το πρώτο μισό του φιλμ όπου συνυπάρχουν ευρηματικά η περιπέτεια, το φιλμ νουάρ, η κωμωδία της αντροπαρέας, ακόμα και το μιούζικαλ, με την έννοια της χορογραφίας που χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε σκηνή «δράσης». Το σενάριο, ωστόσο, αποδείχνεται στη συνέχεια μάλλον λιπόσαρκο για να συντηρήσει το αρχικό μας ενδιαφέρον, και οι χαρακτήρες αποχωρούν από τη σκηνή ως να είχαν μόλις εκτελέσει ένα γοητευτικά χαριτωμένο αλλά αυτοεπαναλαμβανόμενο στις φιγούρες του μουσικοχορευτικό νούμερο. Πάντως αξίζει της προσοχής μας.”ΡΟΜΠΙ ΕΚΣΙΕΛ – ΕΘΝΟΣ
“Ανάλαφρη και δεξιοτεχνικά επιτηδευμένη, η ταινία του Τζόνι Το είναι ένας ύμνος στην αγαπημένη πόλη, το Χονγκ Κονγκ, και παράλληλα μια παρένθεση στα σκληρά αστυνομικά που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Ήρωας είναι ο Κέι, ένας πορτοφολάς, σπουργίτι όπως ονομάζεται στην αργκό της χώρας του, που κάνει μικροκλοπές με την παρέα του και όλα κυλούν φυσιολογικά, ώσπου μια μέρα μπαίνει στο διαμέρισμά του ένα αληθινό σπουργιτάκι (κακός οιωνός κατά τους φίλους του) και αιχμαλωτίζει με το φακό της Ρόλεφλέξ του μια πανέμορφη γυναίκα, που δεν σταματάει να τρέχει σαν κυνηγημένη. Αποδεικνύεται πως η Τσουνγκ Τσουν Λέι δουλεύει για έναν κακοποιό και πως ουσιαστικά του ανήκει, αφού εκείνος την περιμάζεψε και της έμαθε τα κόλπα. Η σχεδόν μαθητική παρέα των μικροαπατεώνων προσπαθεί να προστατεύσει τη νεαρή γυναίκα και μπλέκει σε ένα στοίχημα, που ο Το δεν χάνει την ευκαιρία να το στήσει μέσα στη βροχή, με ομπρέλες, αντιπαράθεση προσώπων και βλεμμάτων και άφθονο λικνιστικό στυλιζάρισμα. Η ματιά του Το στην πόλη είναι άκρως γοητευτική, και αυτό που ξεχωρίζει είναι το τζαζίστικο μουσικό σκορ του Ξαβιέ Ζαμό, ρετρό και ερωτικά υπαινικτικό, σε βαθμό που να προσθέτει στην ταινία την αισθησιακή ανταλλαγή σε νεκρό χρόνο, όπως στην Ερωτική Επιθυμία. Δυστυχώς, το σενάριο πέφτει σε κενό αέρος από το δεύτερο μέρος κι έπειτα, και αρχίζει να φαίνεται η ανεπάρκεια των ηθοποιών, ειδικά του μεγάλου αφεντικού, ως καρικατούρα μαφιόζου.”
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ –LIFO
“Απολαυστική, δοσμένη με γρήγορο ρυθμό, διανθισμένη με χιούμορ, περιπέτεια, γύρω από μια σπείρα κλεφτών. Σε μια χιουμοριστική περιπέτεια στρέφεται τη φορά αυτή ο γνωστός σκηνοθέτης περιπετειών δράσης του Χονγκ Κονγκ, Τζόνι Το, με πρωταγωνιστές μια σπείρα «σπουργιτιών» (κινέζικη λέξη της πιάτσας για τους επαγγελματίες κλέφτες) του Χονγκ Κονγκ που μπλέκουν με μια όμορφη, μυστηριώδη γυναίκα, που καταφέρνει να τους παρασύρει στο δικό της παιχνίδι για να μπορέσει να ξεφύγει από μια «φυλακισμένη» (σαν σπουργίτι;) ζωή. Ο Τζόνι Το (δημιουργός των εκπληκτικών ταινιών «Election», «Election 2», «Τριάδα» και «Τρελός ντετέκτιβ») αποφεύγει εδώ τη βία και το αίμα για να φτιάξει μια ελαφριά περιπέτεια, αν και το ίδιο, όπως πάντα, ξέφρενη, δοσμένη με φαντασία, ρυθμό (η ταινία διαρκεί μόνο 87 λεπτά), ευρηματικότητα και ατελείωτο χιούμορ. Με έναν απολαυστικό Σάιμον Γιαμ στον ρόλο του αρχηγού της σπείρας”.
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ –ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
“SPARROW σημαίνει σπουργίτι αλλά στην αργκό του Χονγκ Κονγκ σημαίνει πορτοφολάς. Η ταινία λοιπόν εστιάζει σε μια τετραμελή παρέα πορτοφολάδων που λειτουργούν σαν ορχήστρα – τόσο απαλά και χαριτωμένα που δεν σε εξοργίζει καν να τους βλέπεις να ξαφρίζουν τους περαστικούς. Ο αρχηγός τους, μάλιστα, είναι καλλιτέχνης: διασκεδάζει φωτογραφίζοντας τους διαβάτες – θύματα. Μέχρι που μπροστά στο φακό του στέκεται μια όμορφη νεαρή, που θα μαγέψει τους κλέφτες και θα τους παρασύρει σε πιο σύνθετα κόλπα. Ο Τζόνι Το, σκηνοθέτης από το Χονγκ-Κονγκ δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό παρ’όλη την τεράστια φιλμογραφία του. Εδώ είναι πολύ πιο ανάλαφρος απ’ ότι συνήθως. Με ρομαντικό βλέμμα, κομψότητα, χιούμορ, ποιητικά πλάνα και jazzy ήχους, το SPARROW χαϊδεύει τον θεατή σαν δροσερό καλοκαιρινό αεράκι”.
ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑ – FAQ
“Κάπως έτσι θα έμοιαζε το “Reservoir Dogs” αν χτιζόταν σε μια τζαζ μελωδία κι όχι σε 70s ροκ κι αν αντί για σκηνές με κομμένα αυτιά και φλεγόμενους μπάτσους περιείχε στιλιζαρισμένα πλάνα του Χονγκ Κονγκ και μια κατά βάθος απόλυτα ρομαντική διάθεση. Η ιστορία μιας ομάδας πορτοφολάδων που βρίσκουν έναν αντάξιο αντίπαλό τους στο πρόσωπο μιας όμορφης γυναίκας είναι ένα γοητευτικό, παλιομοδίτικο σχεδόν φιλμ, που απέχει κατά πολύ από τα συνηθισμένα γκαγκστερικά δράματα του σκηνοθέτη του Τζονι Το. Με την ατμόσφαιρα να έχει τον πρώτο λόγο και τη μουσική να γεμίζει τα κενά των λιγοστών διαλόγων, το “Sparrow” μπορεί να μην έχει υψηλές προσδοκίες, αλλά τις εκπληρώνει κομψά κι απολαυστικά.”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ – ATHENS VOICE
“Focus: Ταινία καθαρού ύφους, με πρωταγωνιστή το στιλ, το ίδιο το σινεμά εντέλει. Αρτίστικο έως παιχνιδιάρικο καδράρισμα, ατμόσφαιρα των δρόμων του Χονγκ Κονγκ, πυκνή αφήγηση και μοντάζ, και όλα αυτά μαζί με καλόγουστο χιούμορ καταστάσεων. Δεν έχουμε να κάνουμε με τη σινεφιλική βία του Ταραντίνο, εδώ κυριαρχεί ένας μοντέρνος ρομαντισμός που φέρνει στο νου τα «Ντίβα» και «Φεγγάρι στον Υπόνομο» του Ζ. Ζ. Μπενέξ. Συχνά η γραφή περνά ξυστά από τη φόρμα του video-clip. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα πολύ ευχάριστο φιλμ, ιδιαίτερα για «φίλους του φακού» σε κάθε εκδοχή του, που ήταν υποψήφιο για «Χρυσή Άρκτο» στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2008”.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΕΞΟΔΟΣ
Οι "Ομπρέλες του Χερβούργου" του Ζακ Ντεμί συναντούν το πρωτόγονο "Γουονγκ Καρ-βαϊκό" σύμπαν (στα πρωτόλεια φιλμ) και το ύφος του στυλίστα Τζον Γου, σε έναν εκρηκτικό κοκτέιλ εστετισμού και σκηνοθετικής επιδεξιομανίας. Οι σινεφίλ του ποιοτικού, καλλιτεχνικού σινεμά αλλά κι οι φαν της Ασιατικής κουλτούρας, του Χονγκ Κονγκ και των πολλαπλών αναφορών στο ονειρικό παρελθόν που χάνεται από τη δεκαετία του '60 και μετά, δεν πρέπει να το χάσουν, ούτε με ... "σφαίρες". Ένα πάντρεμα, μιούζικαλ, κωμωδίας, αστυνομικής ταινίας, φιλμ νουάρ, ρομαντισμού και πολεμικών τεχνών, με την λιγότερη δράση (όπως τη γνωρίζουμε από το Χόλιγουντ). Θα έλεγα, ένας φόρος τιμής με πικρή νοσταλγία για τον κόσμο του χθες, μια ελεγεία στην πίστη και την αυτοθυσία πάνω σε ένα μοτίβο αλτρουισμού... Η "χορογραφία" της τελευταίας σκηνής, θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές. Έτσι, το μεγαλείο του ηρωισμού, της αυθεντικής, ανατρεπτικής, αντι-εξουσιαστικής παρανομίας, του "περιθωρίου" γίνεται απόλυτα, καλτ μύθος, στα χέρια αυτού του ποιητή εικόνων. Ο Τζόνι Το απογειώνει την έννοια της ταινίας "δημιουργού" μέσα από ένα χειροποίητο, καθαρτήριο αισθήσεων, που σπάνια απολαμβάνουμε πια. 
