Ένα από τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης, της 'ασθένειας' των
καιρών μας, είναι η απροθυμία να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Και ενώ απαιτείται
ένας minimum βαθμός φιλοδοξίας προκειμένου να βρούμε κίνητρο και να
ξεκινήσουμε κάθε μας μέρα, η υπέρμετρη φιλοδοξία,σημείο των καιρών και αυτή,
οδηγεί πολλές φορές στο ατέρμονο κυνήγι ενός στόχου κενού, δηλαδή στη
ματαιοδοξία.
Ο κεντρικός πυρήνας της ταινίας του Fredi Murer είναι ακριβώς αυτός, η
ματαιοδοξία. Ο Vitus είναι ένα παιδί-θαύμα. Και πως αλλιώς μπορούμε να
θεωρήσουμε την περίπτωση ενός παιδιού που παίζει από πολύ μικρό
καταπληκτικό πιάνο και ήδη στην ηλικία των 13 ετών έχει τις ικανότητες να
εισηχθεί στο πανεπιστήμιο.
Τεστ I.Q., πολύπλοκες μαθηματικές ασκήσεις, εξαντλητικές ώρες
εξάσκησης στο πιάνο και η συνεχής πίεση και το πατρονάρισμα των γονιών
μετατρέπουν την καθημερινότητα του μικρού σε μια κόλαση. Το περίεργο όμως
στην περίπτωσή του Vitus είναι ότι ο ίδιος καταλαβαίνει γρήγορα που κρύβεται η
παγίδα. Επηρεασμένος από τον παππού του (Bruno Ganz), άνθρωπο με ελεύθερο
πνεύμα και με μια πιο συνολική θεώρηση της ζωής, ο μικρός αποφασίζει να πάρει
με τον τρόπο του την κατάσταση στα χέρια του.
Το Vitus δεν είναι μία ταινία για τα παιδιά-θαύματα. Είναι μία ταινία που
κριτικάρει την ανθρώπινη ματαιοδοξία στη χειρότερη και πιο ύπουλη μορφή της
όπως αυτή γλιστρά υπόγεια και σε καθημερινή βάση στη διαπαιδαγώγηση των
παιδιών από τους γονείς τους. Σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι, ξένες γλώσσες
στην προσχολική ηλικία και εντατικά προγράμματα δραστηριοτήτων
καταδεικνύουν την αγωνιώδη προσπάθεια των σύγχρονων γονιών να κάνουν όλο
και πιο έξυπνα τα παιδιά τους. Ξεχνώντας το πιο βασικό, ότι αυτό από μόνο του
δεν συνιστά σε καμία περίπτωση την ουσία της ζωής.
Γιώργος Φιλιππόπουλος
yorgosfilippopoulos@yahoo.gr
