Γνωρίζοντας προηγούμενες δουλειές του Yojiro Takita, πρέπει να είμαι ειλικρινής, δεν ανέμενα κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, ισάξια με τη βράβευση του στο ξενόγλωσσο Όσκαρ. Όμως έχουμε ένα σινεμά που παραδίδει μάθημα αρμονίας, αφού το αρμονία αρμόζει περισσότερο από το να ονομάσουμε τον ρυθμό υποδειγματικό. Αν δεν υπήρχαν δύο-τρία προβληματάκια, μπορεί να μιλούσαμε για την ταινία της χρονιάς… Το θέμα του έργου παραπέμπει στην πάλαι Άπω Ανατολή, όπου ο σεβασμός επί του νεκρού ήταν πρώτιστης σημασίας, κάτι που πλέον απειλείται με την έλευση στην περιοχή των πολλών θρίλερ και ταινιών δράσης. Με ελαφριούς συμβολισμούς και καλοσυνάτη κατάνυξη, οι απίθανες ερμηνείες δένουν με την όμορφη εικόνα και το δράμα με την ελαφριά κομεντί. Σπανίως τραγικό και σπανίως ξεκαρδιστικό, συνήθως κάπου ανάμεσα. Ο Takita, όμως, δεν πάει το αριστούργημα μέχρι τέλους. Σε κάποιο προχωρημένο σημείο χάνει τον άψογο ρυθμό του και κάνει πιο συγκεκριμένο το σενάριο του, μέχρι να περιμαζευτεί πάλι στο φινάλε. Φαντάζει κάπου να το φοβήθηκε. Οι Αμερικανοί το λάτρεψαν για λόγους επιρροών. Παραπέμπει, στο καλύτερο του μέρος, στο σινεμά του Yasujiro Ozu, που πρόσφατα έχει αναγνωριστεί, και, συνολικά, στον πρώιμο Ang Lee, που τόσο λατρεύουν οι Αμερικανοί. Είναι ένας κινηματογράφος που εκφράζει τη χώρα του και κυρίως δένει την παράδοση με το νέο, χωρίς να προσβάλει κανένα από τα δύο.
Σταύρος Γανωτής Cine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου