Από το Κατίν στη δημοκρατία

Η προβολή στην Ελλάδα του φιλμ του Αντρζέι Βάιντα «Κατίν» ατύχησε πολλαπλά. Κατ' αρχήν ατύχησε όσον αφορά την προβολή του σε μιάμιση αίθουσα την πρώτη εβδομάδα και σε μισή τη δεύτερη και ύστερα. Ατύχησε όσον αφορά την κριτική του παρουσίαση από τους κριτικούς κινηματογράφου και ατύχησε όσον αφορά και τον διάλογο που «αναπτύχθηκε» στα διάφορα μπλογκς. Διάλογος που φυσικά διέπεται απ' όλα τα χαρακτηριστικά του τρόπου που αναπτύσσεται ο όποιος διάλογος στη χώρα μας, όπως αποσπασματικότητα, άγνοια δεδομένων, υποτίμηση των ιστορικών αναφορών, ιδεολογική σύγχυση, μονομέρεια και στερεοτυπική ανάλυση. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στον κριτικό του «Ριζοσπάστη» που διέκρινε στον Βάιντα ένα «ανιστόρητο, δακρύβρεχτο και επιδερμικό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να εμφανίσει ως αλήθεια ένα αισχρό ψέμα», ούτε ακόμα στον «αμερόληπτο» κριτικό του «Αθηνοράματος», ο οποίος μέμφεται τον σκηνοθέτη, γιατί «δεν καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από την αποτρόπαια σφαγή, προσφέροντας μια προκατειλημμένη, υποκειμενική ιστορική ματιά» (αλήθεια, αυτός ο Καζάν πόσο υποκειμενικός, μη αποστασιοποιημένος είναι όταν στο «Αμέρικα, Αμέρικα» παρουσιάζει τη σφαγή των Αρμενίων και τους διωγμούς των Ελλήνων;).

Η ελληνική αντιμετώπιση της εν ψυχρώ δολοφονίας στο δάσος του Κατίν από τους Σοβιετικούς περίπου 20 χιλιάδων αξιωματικών του πολωνικού στρατού, είτε ως ψέμα είτε ως συνέπεια της αντιδραστικής φύσης των θυμάτων (τα σωστά θύματα) κατά συνέπεια και του πολωνικού λαού, είτε ως παράπλευρη απώλεια της ιστορικής νομοτέλειας, αποδίδεται από πολλούς στην κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας στον δημόσιο χώρο (αριστερή ιδεολογία, που λανθασμένα στην ολότητά της ταυτίζεται με την υποτίμηση της δημοκρατίας - ας θυμηθούμε την κριτική της Λούξεμπουργκ στον λενινισμό). Νομίζω όμως πως τα πράγματα είναι χειρότερα. Η μεγάλη καχυποψία μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινής γνώμης κατά των λαών, που για 45 χρόνια αγωνίστηκαν κατά του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού προέρχεται από μια λανθάνουσα αμφισβήτηση του πνεύματος της δημοκρατίας και των αρχών του Διαφωτισμού. Στην Ελλάδα, πίσω από την άρνηση να αποδεχτούμε τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κρύβεται η αμφισβήτηση της σημασίας της δημοκρατίας ως συστατικού στοιχείου του «δυτικού κόσμου».

Στην Ελλάδα η δημοκρατία αμφισβητείται είτε για χάρη ενός δήθεν ελληνικού κοινοτιστικού τρόπου ζωής, είτε λόγω του «τυπικού» της χαρακτήρα, είτε λόγω της απόστασής της από τη λαϊκή συμμετοχή. Τελικά, η δημοκρατία θεωρείται ένα ψιμύθιο όχι και τόσο απαραίτητο για τη συγκρότηση της κοινωνίας ως ολότητας. Οι κριτικές στις απόψεις, που θεωρούν πως η δημοκρατία είναι μόνο μέθοδος επιλογής των πολιτικών ηγετών και δεν έχει σχέση με τις υποσχέσεις για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη (Σουμπέτερ), οι κριτικές στον κηδεμονικό χαρακτήρα που αυτή παίρνει στις σύγχρονες κοινωνίες, οι κριτικές στην κοινωνική αδιαφορία που προκαλεί η αντιπροσωπευτική της διάσταση, οι κριτικές στην ταύτιση δημοκρατίας και αγοράς είναι πολύτιμες και σωστές όσο δεν κρύβουν το δάσος. Και το δάσος δεν είναι άλλο από την αναγνώριση των ορίων μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Γιατί, σίγουρα, η απουσία της διάστασης της πολιτικής ισότητας (Ρόμπερτ Νταλ) και της κοινωνικής αναδιανομής (Ντέιβιντ Χελντ) στις δημοκρατίες αποδυναμώνει την ίδια τη δημοκρατία, αλλά η απουσία της δημοκρατίας ως δυνατότητα επιλογής και συμμετοχής αποδυναμώνει την ίδια την κοινωνία στην ολότητά της. Αυτό δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμη στην Ελλάδα. Αυτό ακριβώς πλήρωσε ο Βάιντα και οι Πολωνοί.

Του Γιώργου Σιακαντάρη
Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας giorsiak@yahoo.gr


ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στήλη Εν-στάσεις - 25/02/2009

Το Departures καλύτερη ξενόγλωσση ταινία!

Η μεγάλη Ιαπωνική σχολή, άφησε για μια ακόμη φορά το στίγμα της στα Όσκαρ. Τον δρόμο άνοιξε ο Ακίρα Κουροσάβα, το 1951, με το Ρασομόν και ακολούθησαν άλλες δώδεκα συμμετοχές στον τελικό. Το «Departures» του Yojiro Takita, είναι μια συγκινητική ταινία γύρω από το ιαπωνικό έθιμο της προετοιμασίας των νεκρών για την ομαλή "αναχώρηση" τους σε επόμενες ζωές. "Ο Daigo Koyabashi, μουσικός, μετακομίζει στη γενέτειρα του, όταν μένει άνεργος.

Εκεί, απαντώντας σε μια αγγελία της τοπικής εφημερίδας, δεσμεύεται χωρίς να το γνωρίζει από την αρχή και κρυφά από τη γυναίκα του, να προετοιμάζει τους νεκρούς για την «αναχώρησή» τους πριν την καύση. Όταν η γυναίκα του ανακαλύπτει το μυστικό, ο Daigo πρέπει να διαλέξει.. Μια θαυμάσια ταινία που άγγιξε τόσο κοινό όσο και κριτικούς και μας διδάσκει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά μια καινούρια αρχή.. "

Η ταινία εκτός του όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας έχει κερδίσει και το μεγάλο βραβείο Grand Prix στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Montreal και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Palm Springs.

Σύντομα στους κινηματογράφους από την Videorama Films.

Το καστ του Departures αμέσως μετά την απονομή:

Η απονομή:

Τα αποτελέσματα των Όσκαρ

Σάρωσε τα βραβεία η χαμηλού προϋπολογισμού ινδική ταινία «Slumdog Millionaire», καθώς απέσπασε οχτώ Όσκαρ. Το αουτσάιντερ, ενός φτωχού νεαρού που συλλαμβάνεται για εξαπάτηση όταν κερδίζει σε τηλεπαιχνίδι, φαίνεται πως κέρδισε κριτικούς και κοινό. Συγκεκριμένα, η ταινία με τις δέκα υποψηφιότητες κέρδισε το πολυπόθητο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Όσκαρ Σκηνοθεσίας στον Ντάνι Μπόιλ, Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου στον Σάιμον Μπιουφόι,

Όσκαρ Φωτογραφίας (Ντοντ Μάντλ), Μοντάζ (Κρις Ντίκενς), Ηχητικού Μοντάζ (Ίαν Ταπ, Ρίτσαρντ Πράικ, Ρεσούλ Πουκούτι), Καλύτερης Μουσικής (Α. Ρ. Ράχμαν) και Καλύτερου Τραγουδιού το Jai Ho.

Η ώρα της απονομής για τον Ντάνι Μπόιλ:

Το φαβορί, «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον», απέσπασε μονάχα τρία Όσκαρ. Ένα για την Καλλιτεχνική Διεύθυνση (συμπεριλαμβάνονται και τα Σκηνικά Ταινίας) στους Ντόναλντ Γράχαμ Μπερτ, Βίκτορ Τσόλφο, ένα για το Μακιγιάζ στον Γκρεγκ Κάνομ και τέλος Όσκαρ για τα Καλύτερα Οπτικά Εφέ στους Έρικ Μπάρμπα, Στιβ Πριγκ, Μπερτ Ντάλτον, Κρέγκ Μπάρον.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Χιθ Λέτζερ βραβεύτηκε με το Όσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου για το ρόλο του στην ταινία «Ο σκοτεινός ιππότης». Το βραβείο παρέλαβαν οι γονείς και η αδερφή του αδικοχαμένου ηθοποιού. Έτσι, γίνεται ο δεύτερος ηθοποιός που βραβεύεται με Όσκαρ μετά θάνατον, μετά τον Πίτερ Φιντς, ο οποίος κέρδισε το Όσκαρ το 1977 για την ταινία «The Network». Ο Κιμ Λέτζερ, πατέρας του Χιθ Λέτζερ, ο οποίος βραβεύτηκε μετά θάνατον με το Όσκαρ ΄Β Ανδρικού Ρόλου για τον «Σκοτεινό Ιππότη», δήλωσε παραλαμβάνοντας: «Αυτό το βραβείο απόψε θα επικύρωνε ταπεινά τη σεμνή αποφασιστικότητα του Χιθ να γίνει πραγματικά αποδεκτός από όλους εσάς εδώ, τους συναδέλφους του, σε έναν χώρο που τόσο αγαπούσε». Η ταινία «Σκοτεινός Ιππότης απέσπασε και Όσκαρ Ήχου (Ρίτσαρντ Κινγκ).

Η απονομή του Όσκαρ στον αδικοχαμένο Χιθ Λέτζερ:

Αν και ο Μίκι Ρουρκ θεωρείτο αδιαφιλονίκητο φαβορί Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Παλαιστής», το αγαλματίδιο πήρε ο Σον Πεν για το «Milk», όπου υποδυόταν έναν ομοφυλόφιλο.

Ο Σον Πεν παραλαμβάνει το βραβείο του:

Την τιμητική τους από το γυναικείο φύλο είχαν οι Κέιτ Γουίνσλετ και Πενέλοπε Κρουζ, που τιμήθηκαν με Όσκαρ Α΄και Β' Γυναικείου Ρόλου, αντίστοιχα. Η Κέιτ Ουίνσλετ, παραλαμβάνοντας το Οσκαρ 'Α Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Σφραγισμένα Χείλη": «Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν είχα σχεδιάσει στο παρελθόν αυτή την ομιλία. Νομίζω ότι πρέπει να ήμουν οκτώ ετών και κοιταζόμουν στον καθρέφτη του μπάνιου. Αυτό (κρατώντας το αγαλματίδιο) θα ήταν το μπουκάλι με το σαμπουάν. Λοιπόν τώρα δεν είναι μπουκάλι με σαμπουάν».

Η Πενέλοπε Κρουζ με το Όσκαρ 'Α Γυναικείου Ρόλου:

Η Σοφία Λόρεν, η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, η Νικόλ Κίντμαν, η Χάλι Μπέρι και η Μαριόν Κοτιγιάρ απένειμαν το βραβείο στην Κέιτ Γουίνσλετ για τα «Σφραγισμένα Χείλη», ενώ η Πενέλοπε Κρουζ βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στην ταινία «Vicky Christina Barcelona». «Εχει κανένας λιποθυμήσει ποτέ εδώ; Γιατί νομίζω ότι θα είμαι η πρώτη», δήλωσε η Πενέλοπε Κρουζ αποδεχόμενη το Όσκαρ 'Β Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Vicky Cristina Barcelona».

Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου κέρδισε ο Ντάστιν Λανς Μπλακ για την ταινία «Milk».

Το Όσκαρ ταινίας Κινουμένων Σχεδίων κατέκτησε ο «WALL-E» και το αντίστοιχο για την κατηγορία Μικρού Μήκους το «La Maison en Petits Cubes».

Η απονομή του Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων:

Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους αναδείχθηκε το Spielzeugland (Toyland).

Καλύτερη ξένη ταινία το «Departures» μια συγκινητική ταινία γύρω από το ιαπωνικό έθιμο της προετοιμασίας των νεκρών για την ομαλή "αναχώρηση" τους σε επόμενες ζωές, την αποκλειστική διανομή της οποίας έχει το videorama.

Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και ο Ντάνιελ Κρεγκ απένειμαν το Όσκαρ Κουστουμιών στον Μάικλ Ο' Κόνορ για την ταινία «Η Δούκισσα».

Παραλειπόμενα:

ΠΗΓΗ: www.kathimerini.gr με πληροφορίες από cnn, oscars

H Entertainment Weekly ανακοίνωσε τους 25 πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες.

Ανακοινώθηκε η λίστα με τους 25 πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες των ημερών μας από την Entertainment Weekly:

1. Steven Spielberg
2. Peter Jackson
3. Martin Scorsese
4. Christopher Nolan
5. Steven Soderbergh
6. Ridley Scott
7. Quentin Tarantino
8. Michael Mann
9. James Cameron
10. Joel and Ethan Coen
11. Guillermo del Toro
12. David Fincher
13. Tim Burton
14. Judd Apatow
15. Sam Raimi
16. Zack Snyder
17. Darren Aronofsky
18. Danny Boyle
19. Clint Eastwood
20. Ron Howard
21. Ang Lee
22. Paul Thomas Anderson
23. Paul Greengrass
24. Pedro Almodovar
25. Jon Favreau

Sundance 2009: Οι Νικητές

Μπορεί η φετινή απονομή των Oscar να μην έχει πραγματοποιηθεί ακόμη, αλλά οι συντελεστές της ταινίας «Push» ετοιμάζονται ήδη, τουλάχιστον ψυχολογικά, για εκείνη της επόμενης χρονιάς μετά τις πολλαπλές τους νίκες στο φεστιβάλ του Sundance, που αποχαιρέτησε τη χιονισμένη Γιούτα με την τελετή βραβεύσεων.

Η ταινία του Lee Daniels, με τη ράπερ Mo'Nique στο ρόλο μιας υπερβολικά σκληρής μητέρας ενός αναλφάβητου κοριτσιού που μεγαλώνει στο Χάρλεμ, κέρδισε το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής, το βραβείο κοινού, αλλά και ένα ειδικό για την ερμηνεία της πρωταγωνίστριάς του, εξαργυρώνοντας το ντόρο που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες μέρες. Το βραβείο σκηνοθεσίας κέρδισε ο Cary Joji Fukunaga για το μεταναστευτικό δράμα «Sin Nombre», που βραβεύτηκε και για τη φωτογραφία του.

Στις διεθνείς κατηγορίες, το «La Nana» κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής και ειδικό βραβείο ερμηνείας για την Catalina Saavedra, το ιρλανδικό «Five Minutes of Heaven» κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας (για τον Oliver Hirschbiegel) και σεναρίου και το «An Education», σε σενάριο Nick Hornby (ο συγγραφέας των βιβλίων «High Fidelity» και «About A Boy»), κέρδισε το βραβείο κοινού.

Από τα ντοκιμαντέρ διακρίθηκαν το «An Afghan Star», με θέμα το Αφγανικό American Idol, το «The Cove», μια ματιά στη σφαγή δελφινιών της Ιαπωνίας, και το «We Live In Public» της Ondi Timoner, που είχε κερδίσει το μεγάλο βραβείο και το 2004 με το «DiG!».

ΠΗΓΗ: cinemanews.gr

Το Katyn συνεχίζεται για τρίτη εβδομάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη!

Tο Katyn συνεχίζεται για τρίτη εβδομάδα, στο Παλας στο Παγκράτι, Υμηττού 109 (τηλ: 210 7511868) και ώρα 20:30, αλλά και στη Θεσσαλονίκη στο Αριστοτέλειον, Εθνικής Αμύνης 2 και ώρες: 18:30, 20:45, 23:00 (τηλ: 2310 262051).

Μια ταινία με το βλέμμα στην τραγική σελίδα της πολωνικής ιστορίας, της σφαγής χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Katyn. Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Andrzej Mularczyk, “Post Mortem” που πραγματεύεται την αμφιλεγόμενη αυτή ιστορία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η σφαγή στο ΚΑΤΥΝ - ένα συγκλονιστικό γεγονός που δίχασε των Πολωνικό λαό και συνεχίζει να προκαλεί αντιδράσεις και ερωτήματα………. Μήπως τελικά το πιο σημαντικό είναι η φρίκη ενός τέτοιου εγκλήματος κατά της ανθρώπινης ζωής και όχι το ποιος ήταν υπαίτιος για αυτό;

Ο Yohiro Takita μπροστά από αφίσα της ταινίας του (Ιαπωνία, 2008)
Στις 22 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη γιορτή του κινηματογράφου, η 81η τελετή απονομής των Όσκαρ όπου θα μάθει αν θα αποσπάσει το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για το λυρικό Departures.

Το Katyn στο Κουτί της Πανδώρας!

Δείτε τώρα την εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «το Κουτί της Πανδώρας» που μεταδώθηκε απ' τον Alpha στις 4/2/2009...

«Στην περιοχή του Κατίν, βρέθηκαν 22.500 σκελετοί σε ομαδικούς τάφους. Οι εκτελεστές τους είχαν σκοτώσει, έναν προς έναν με μια σφαίρα στον αυχένα.
Το έγκλημα του Κατίν έμεινε στο σκοτάδι. Όπως και οι δολοφόνοι.
Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει αποκαλύπτοντας την πραγματική ιστορία. Ο Λεχ Βαλέσα, σε μια συνέντευξή του στον Κώστα Βαξεβάνη, αποκαλύπτει τι περιείχαν οι φάκελοι της KGB που του παρέδωσαν Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν για την υπόθεση. Ευθύνονται οι Σοβιετικοί και ο Στάλιν προσωπικά για το έγκλημα; Τα απόρρητα έγγραφα με τις αποφάσεις του ΚΚΣΕ για το Κατίν και οι εισηγήσεις του τρομερού Λαυρέντη Μπέρια.
Γιατί ο Τσώρτσιλ αρνήθηκε να αποδοθούν ευθύνες για το έγκλημα;
Η Ιστορία για μια ακόμη φορά γράφτηκε σε κλειστές, άγνωστες σκοτεινές σελίδες. Ένα μεγάλο έγκλημα και μια μεγάλη αποκάλυψη...» (Alpha TV)

Sweet Rush Trailer

Ο Βάιντα στα καλύτερά του

Η ταινία «Sweet Rush» του Αντρζέι Βάιντα (αναφέρεται σε φυτό που όταν το τρίψεις αφήνει μια μυρουδιά νερού με ίχνη δέντρων), που είδαμε την τελευταία μέρα του διαγωνιστικού, είναι μια συγκινητική, ποιητική ταινία. Ο Βάιντα συνδυάζει ένα διήγημα του Πολωνού Γιαροσλάβ Ιβάσκεβιτς (του οποίου είχε στο παρελθόν διασκευάσει τρία έργα, ανάμεσά τους και τις «Δεσποινίδες από το Βίλκο») γύρω από μια γυναίκα που έχει χάσει τα παιδιά της στην εξέγερση της Βαρσοβίας στη διάρκεια του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, με ένα πραγματικό γεγονός, τον θάνατο από καρκίνο του συνεργάτη του, διευθυντή φωτογραφίας Εντουάρντ Κλοσίνσκι, συζύγου της τακτικής ηθοποιού του, Κριστίνα Γιάντα («Ο άνθρωπος από μάρμαρο»).

Μέσα από λιτές, ελεγειακές εικόνες, που περνούν με ομαλότητα από το παρόν στο παρελθόν κι από την πραγματική ζωή στο χώρο της τέχνης, με ρυθμό που σταδιακά σε παρασύρει. Η ίδια η Γιάντα ερμηνεύει δυο ρόλους. Από τη μια μόνη σ' ένα ντεκόρ που μοιάζει να βγήκε απ' ευθείας από πίνακα του Εντουάρντ Χόπερ, μιλά για τον θάνατο του άντρα της. Και από την άλλη υποδύεται τη Μάρτα, στο διήγημα του Ιβάσκεβιτς, μια γυναίκα που προσωρινά «ξαναβρίσκει» το γιο της στο πρόσωπο ενός 20χρονου εργάτη. Είναι μια από τις πιο όμορφες, πιο προσωπικές, μαζί και πιο ώριμες, ταινίες του 82χρονου σκηνοθέτη.*

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/02/2009

Το βραβείο Alfred Bauer στον Αντρέι Βάιντα για το Sweet Rush (Tatarak)

Ο Αντρέι Βάιντα με την ταινία του «Tatarak», συμπληρώνει 60 χρόνια παρουσίας στο χώρο του κινηματογράφου. Στη φωτογραφία ο Πολωνός σκηνοθέτης με το βραβείο Alfred Bauer -προς τιμήν του ιδρυτή της Μπερλινάλε- για την προσφορά του στην 7η τέχνη.

Twilight Samurai του Yoji Yamada

Από τους πιο εμπορικούς Ιάπωνες σκηνοθέτες ο Yoji Yamada με το Twilight Samurai κέρδισε υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο όσκαρ το 2004. Έίναι η τελευταία υποψηφιότητα για την Ιαπωνία πριν το Departures του Υohiro Takita.

Σύντομα στους κινηματογράφους θα απολαύσουμε την καινούρια του ταινία
Kabei: Our Mother (Καμπέϊ, Η μητέρα μας) 2008

Η Ιαπωνία στα ΟΣΚΑΡ

Με το Departures (Αναχωρήσεις) του Yohiro Takita είναι η δωδέκατη φορά που συμμετέχει ως υποψήφια για το ξενόγλωσσο όσκαρ η χώρα της Ιαπωνίας.

Η τελευταία υποψηφιότητα πριν το Departures ήταν η ταινία του Yoji Yamada (Κabei my Mother) "The twilight Samurai" (Ο Σαμουράι του Λυκόφωτος)το 2004.

Προηγούμενες υποψηφιότητες:

THE TWILIGHT SAMURAI (2003)
MUDDY RIVER (1981)
KAGEMUSHA (THE SHADOW WARRIOR) (1980)
SANDAKAN NO. 8 (1975)
DODES'KA-DEN (1971)
PORTRAIT OF CHIEKO (1967)
KWAIDAN (1965)
WOMAN IN THE DUNES (1964)
TWIN SISTERS OF KYOTO (1963)
IMMORTAL LOVE (1961)
HARP OF BURMA (1956)

Να αναφέρουμε τέλος, ότι η Ιαπωνία έχει λάβει τιμητική διάκριση για τη συνεισφορά της στη διαμόρφωση και αναγνώριση της κατηγορίας Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία το 1956 για τις τρεις παρακάτω ταινίες:

SAMURAI, THE LEGEND OF MUSASHI (1955)
GATE OF HELL (1954)
RASHOMON (1951)

Sweet Rush

Departures: Academy Award® Nominee for Best Foreign Film

13 Japan Academy Prize Nominations, including Best Picture, Best Director, Best Actor



Other Awards:

Winner - Grand Prix de Ameriques: 32nd Montreal World Film Festival

Winner - Mercedes Benz Audience Award: Best Feature, Palm Springs International FF

Winner - Golden Rooster Award: Best Picture, Best Director and Best Actor (Masahiro Motoki)

Winner - Hawaii International Film festival: Audience Award

Winner - Hochi Film Awards: Best Film

Winner - Nikkan Sports Film Award: Best Film, Best Director

Winner - Kinema Junpo Awards: Best Film, Best Director, Best Screenplay, Best Actor (Masahiro Motoki)

Ολοκληρώθηκε το Ψηφιακό Αρχείο του ΕΚΚ

Το μεσημέρι της Παρασκευής παρουσιάσθηκε το Ψηφιακό Αρχείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, στον κινηματογράφο "Τριανόν", στο πλαίσιο της παγκόσμιας προσπάθειας για συντήρηση, διάσωση και μελέτη της κινηματογραφικής κληρονομιάς. Το έργο, που ολοκληρώθηκε και τυπικά με το "ανέβασμα" του κόμβου στο διαδίκτυο στα μέσα Δεκεμβρίου, υλοποιήθηκε ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες με διττό σκοπό: Από τη μια πλευρά να συντηρήσει, να αξιοποιήσει και να τεκμηριώσει ένα σημαντικό αριθμό ταινιών της περιόδου 1950-2000 και από την άλλη να διευρύνει τις δυνατότητες πολιτιστικής και εμπορικής προώθησης του ελληνικού κινηματογράφου.

Όπως σημείωσε ο πρωτεργάτης του έργου Μάνος Ευστρατιάδης, με την ψηφιοποίηση των ταινιών καταρχήν προστατεύεται και διασώζεται ο πολιτιστικός πλούτος της χώρας. Κι αυτό διότι με την ψηφιοποίηση είναι εύκολα δυνατή η αντιγραφή ταινιών σε νέες μονάδες και η αξιοποίηση των έργων με τα αρχεία εικόνων. Κατά δεύτερον, προωθείται ο ελληνικός κινηματογράφος μέσω του διαδικτύου, αφού καταργούνται οι ενδιάμεσοι και είναι δυνατή η άμεση πρόσβαση σε όποιον χρήστη ενδιαφέρεται. Κατά τρίτον, η ψηφιοποίηση παρέχει όλες τις προδιαγραφές για περαιτέρω αξιοποίηση των ταινιών με νέα τεχνολογικά μέσα.

Ο κ. Ευστρατιάδης διευκρίνισε ότι σε κάθε περίπτωση, το ΕΚΚ δεν μπορεί να κάνει τίποτα μονομερώς αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συνεργάζεται με τον παραγωγό της ταινίας.

Η υλοποίηση του έργου έγινε εφικτή μετά την ένταξή του στο πρόγραμμα Κοινωνία της Πληροφορίας και χρηματοδότηση με 1.150.000 ευρώ. Ψηφιοποιήθηκαν 284 κινηματογραφικές ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μεγάλου και μικρού μήκους, στις περισσότερες από τις οποίες το ΕΚΚ είναι συμπαραγωγός ή κατέχει δικαιώματα διακίνησης και εκμετάλλευσης. Επίσης, εντάχθηκαν αρκετές κλασικές ή βραβευμένες ταινίες που δεν ανήκουν στο ΕΚΚ και δεν αποτελούν συμπαραγωγές του.

Η επιλογή των ταινιών έγινε από το ΔΣ του ΕΚΚ με απώτερο στόχο το τελικό αποτέλεσμα να συνδυάζει την ιστορική και αισθητική σημασία των έργων με τη μεγαλύτερη δυνατή αντιπροσώπευση των κινηματογραφικών δημιουργών.

Ο κόμβος είναι τρίγλωσσος και ο χρήστης μπορεί να αναζητήσει τη βιογραφία και τη φιλμογραφία του δημιουργού, να βρει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, να διαβάσει κείμενο κριτικής παρουσίασης για κάθε ταινία γραμμένο από τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, να παρακολουθήσει τρεις συνήθως σκηνές της ταινίας συνολικής διάρκειας 15 λεπτών και να διατρέξει συνοπτικά τη διαδρομή του ελληνικού κινηματογράφου μέσα από το κείμενο μιας σύντομης ιστορικής ανάλυσης εμπλουτισμένης με 250 αποσπάσματα ταινιών.

ΠΗΓΗ ΕΡΤ online CINEMA

ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ BERLINALE-ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Χρυσή Αρκούδα
La teta asustada (The Milk Of Sorrow) Της Claudia Llosa

Αργυρή Αρκούδα
Εξ ημισείας: Gigante (Adrián Biniez) και Alle Anderen ( Maren Ade)

Σκηνοθεσία
Darbareye Elly (About Elly) του Asghar Farhadi

Γυναικεία Ερμηνεία
Birgit Minichmayr (Alle Anderen)

Αντρική Ερμηνεία
Sotigui Kouyate (London River)

Καλύτερης Συμβολής στον Ήχο και τα Ντεκόρ
Katalin Varga

Σενάριο
The Messenger

Βραβείο Alfred Bauer 2008 (Καινοτόμος Κινηματογραφική Προσέγγιση)
Εξ ημισείας: Gigante του Adrian Biniez και Tatarak (Sweet Rush) του Andrzej Wajda

Βραβεία Fipresci
Διαγωνιστικό: La Teta Asustada της Claudia Llosa
Πανόραμα: Nord (North) του Rune Denstad Langlo
Forum: Ai no mukidashi (Love exposure) του Sono Sion

Βραβείο Διεθνούς Αμνηστίας
Storm του Hans-Christian Schmid

Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής
Lille Soldat της Annette K. Ohleson

Peace Film Award 2009
The Messenger του Oren Moverman

Price of the Guild of German Art House Cinemas
Storm του Hans-Christian Schmid

Oscars: H Shortlist για την Ξενόγλωσση ταινία

Από το εξωτερικό με αγάπη

- Στην κατηγορία των ξενόγλωσσων ταινιών, η Γερμανία με το «Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ» του Ούλι Εντελ μετράει την όγδοη υποψηφιότητά της ως ενιαία Γερμανία (με Οσκαρ το 2003 για το «Πουθενά στην Αφρική» και το 2007 με το «Οι ζωές των άλλων»). Προ τείχους, έχει ως Δυτική Γερμανία άλλες οκτώ υποψηφιότητες, με Οσκαρ για το «Ταμπούρλο» (1980), ενώ ως Ανατολική Γερμανία έχει μία υποψηφιότητα, χωρίς νίκη.

- Η Γαλλία συμμετέχει με την υπ’ αριθμόν 35 υποψηφιότητα για το «Ανάμεσα στους τοίχους» του Λοράν Καντέ, κάτοχο του Χρυσού Φοίνικα των Καννών 2008. H Γαλλία έχει δώδεκα Οσκαρ.

- Η Ιαπωνία διεκδικεί για 12η φορά με το «Departures» του Γιοζίρο Τακίτα (έχει τρία Οσκαρ πριν από το 1957, πριν καθιερωθούν οι πεντάδες, τότε που το ξενόγλωσσο Οσκαρ δινόταν ως special Achievement award).

- Η Αυστρία, περσινή νικήτρια με τους «Παραχαράκτες» του Στεφάν Ροζοβίντσκι, διεκδικεί και φέτος (τρίτη υποψηφιότητα) με το «Revanche» του Γκλοτζ Σπίλμαν.

- Το Ισραήλ διεκδικεί για όγδοη φορά ένα βραβείο που του αρνήθηκαν εφτά φορές στο κατά τ’ άλλα «εβραιοκρατούμενο» Χόλιγουντ. Το «Βαλς με τον Μπασίρ» του Αρι Φόλμαν είναι το πρώτο κινούμενο σχέδιο που μπαίνει υποψήφιο στην ξενόγλωσση κατηγορία.

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης

8 ημέρες για την 81η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ

Η μεγάλη ώρα πλησιάζει και το Kodak Theater είναι έτοιμο την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου να υποδεχθεί τους κινηματογραφικούς αστέρες στο κόκκινο χαλί του ..

Οι υποψηφιότητες είναι οι εξής:

Καλύτερη Ταινία
Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον
Milk
Slumdog Millionaire
Σφραγισμένα Χείλη
Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση

Α’ ανδρικός ρόλος
Ρίτσαρντ Τζένκινς (Ο Επισκέπτης)
Φρανκ Λανγκέλα (Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση)
Σον Πεν (Milk)
Μπραντ Πιτ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Μίκι Ρουρκ (Ο Παλαιστής)


Α' γυναικείος ρόλος
Αν Χάθαγουεϊ (Rachel Getting Married)
Αντζελίνα Τζολί (Η Ανταλλαγή)
Μελίσα Λεό (Παγωμένο Ποτάμι)
Μέριλ Στριπ (Αμφιβολία)
Κέιτ Γουίνσλετ (Σφραγισμένα Χείλη)

Β' ανδρικός ρόλος
Τζος Μπρόλιν (Milk)
Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ (Τροπική Καταιγίδα)
Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (Αμφιβολία)
Χιθ Λέτζερ (Σκοτεινός Ιππότης)
Μάικλ Σάνον (Ο Δρόμος της Επανάστασης)

Β' γυναικείος ρόλος
Έιμι Ανταμς (Αμφιβολία)
Πενέλοπε Κρους (Vicky Cristina Barcelona)
Βαϊόλα Ντέιβις (Αμφιβολία)
Ταράτζι Π.Χένσον (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Μαρίσα Τομέι (Ο Παλαιστής)

Σκηνοθεσία
Ντέιβιντ Φίντσερ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Ρον Χάουαρντ (Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση)
Γκας Βαν Σαντ (Milk),
Στέφεν Ντάλντρι (Σφραγισμένα Χείκλη)
Ντάνι Μπόιλ (Slumdog Millionaire)

Διασκευασμένο σενάριο
Έρικ Ροθ, Ρόμπιν Σουίκορντ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ (Αμφιβολία)
Πίτερ Μόργκαν (Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση)
Ντέιβιντ Χέιρ (Σφραγισμένα Χείλη)
Σάιμον Μπιουφόι (Slumdog Millionaire)

Πρωτότυπο σενάριο
Κόρτνεϊ Χαντ (Παγωμένο Ποτάμι)
Μάικ Λι (Τυχερή και Ευτυχισμένη)
Μάρτιν ΜακΝτόνα (Αποστολή στην Μπριζ)
Ντάστιν Λανς Μπλακ (Milk)
Αντριου Στάντον, Τζιμ Ρίρντον, Πιτ Ντόκτερ (WALL-E)

Ξενόγλωσση ταινία
Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ (Γερμανία)
The Class (Γαλλία)
Departures (Ιαπωνία)
Ravanche (Αυστρία)
Βαλς με τον Μπασίρ (Ισραήλ)

Κινούμενα σχέδια
Bolt
Kung Fu Panda
WALL-E

Κινούμενα σχέδια μικρού μήκους
La Maison en Petits Cubes
Lavatory - Lovestory
Oktapodi
Presto
This Way Up


Φωτογραφία
Τομ Στερν (Η Ανταλλαγή)
Κλαούντιο Μιράντα (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Γουόλι Φίστερ (Σκοτεινός Ιππότης)
Κρις Μένγκες, Ρότζερ Ντίκινς (Σφραγισμένα Χείλη)
Ντοντ Μάντλ (Slumdog Millionaire)


Σκηνικά
Τζέιμς Μουρακάμι (Η Ανταλλαγή)
Ντόναλντ Γκράχαμ Μπερτ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Νέιθαν Κρόλι (Σκοτεινός Ιππότης)
Μάικλ Κάρλιν (Η Δούκισσα)
Κρίστι Ζία (Ο Δρόμος της Επανάστασης)

Μοντάζ
Κερκ Μπάξτερ, Αγκνους Γουόλ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Λι Σμιθ (Σκοτεινός Ιππότης)
Μάικ Χιλ, Νταν Χάνλι (Frost/Nixon: Η Αναμέτρηση)
Έλιοτ Γκράχαμ (Milk)
Κρις Ντίκενς (Slumdog Millionaire)

Κοστούμια
Κάθριν Μάρτιν (Αυστραλία)
Ζακλίν Γουέστ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Μάικλ Ο'Κόνορ (Η Δούκισσα)
Ντάνι Γκλίκερ (Milk)
Αλμπερτ Γόλσκι (Ο Δρόμος της Επανάστασης)

Μακιγιάζ
Γκρεγκ Κάνομ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Τζον Καγκλιόνε (Σκοτεινός Ιππότης)
Μάικ Έλιζαντ (Hellboy II: Η Χρυσή Στρατιά)

Μουσική
Αλεξάντερ Ντισπλάτ (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ (Εναντίωση)
Ντάνι Έλφμαν (Milk)
Α. Ρ. Ράχμαν (Slumdog Millionaire)
Τόμας Νιούμαν (WALL-E)

ΤραγούδιDown to Earth (WALL-E)
Jai Ho (Slumdog Millionaire)
O Saya (Slumdog Millionaire)

Οπτικά Εφέ
Έρικ Μπάρμπα, Στιβ Πριγκ, Μπερτ Ντάλτον, Κρέγκ Μπάρον (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Νικ Ντέιβις, Κρις Κόρμπουλντ, Τιμ Γουέμπερ, Πολ Φράνκλιν (Σκοτεινός Ιππότης)
Τζον Νέλσον, Μπεν Σνόου, Νταν Σάντικ, Σέιν Μάχαν (Iron Man)

Ήχος
Ρίτσαρντ Κινγκ (Σκοτεινός Ιππότης)
Φρανκ Ούλνερ, Κρίστοφερ Μπόγιες (Iron Man)
Τομ Σάγιερς (Slumdog Millionaire)
Μπεν Μπαρτ, Μάθιου Γουντ (WALL-E)
Γουίλι Στέιτμαν (Wanted)

Ηχητικό μοντάζ
Ντέιβιντ Πάρκερ, Μάικλ Σέμανικ, Ρεν Κλάις, Μαρκ Γουάινγκαρντεν (Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Λόρα Χίρσμπεργκ, Γκάρι Ρίτζο, Εντ Νόβικ (Σκοτεινός Ιππότης)
Ίαν Ταπ, Ρίτσαρντ Πράικ, Ρεσούλ Πουκούτι (Slumdog Millionaire)
Τομ Μάιερς, Μάικλ Σέμανικ, Μπεν Μπαρτ (WALL-E)
Κρις Τζένκινς, Φρανκ Α. Μοντάπο, Πετρ Φόρειτ (Wanted)

Ντοκιμαντέρ
The Betrayal (Nerakhoon)
Encounters at the End of the World
The Garden
Man on Wire
Trouble the Water

Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους
The Conscience of Nhem En
The Final Inch
Smile Pinki
The Witness - From the Balcony of Room 306

Ταινία Μικρού Μήκους
Auf der Strecke (On the Line)
Manon on the Asphalt
New Boy
The Pig
Spielzeugland (Toyland)

ΒΡΑΒΕΙΑ BAFTA 2009 - ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Καλύτερης Ταινίας
Slumdog Millionaire

Καλύτερης Σκηνοθεσίας
Slumdog Millionaire του Danny Boyle

Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας
Man On Wire

Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου
In Bruges του Martin Mcdonagh

Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου
Slumdog Millionaire του Simon Beaufoy

Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου
Mickey Rourke στο The Wrestler

Καλύτερου Α' Γυναικείου Ρόλου
Kate Winslet στο The Reader

Καλύτερου Β' Ανδρικού Ρόλου
Heath Ledger στο The Dark Knight

Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου
Penelope Cruz στο Vicky Cristina Barcelona

Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης
Slumdog Millionaire (A. R. Rahman)

Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας
Il y A Longtemps Que Je T' Aime

Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
Wall-E

Καλύτερης Φωτογραφίας
Slumdog Millionaire

Καλύτερου Σχεδιασμού Παραγωγής
The Curious Case Of Benjamin Button

Καλύτερων Κοστουμιών
The Duchess

Καλύτερου Μοντάζ
Slumdog Millionaire

Καλύτερου Ήχου
Slumdog Millionare

Καλύτερων Οπτικών Εφέ
The Curious Case Of Benjamin Button

Καλύτερου Μακιγιάζ
The Curious Case Of Benjamin Button

Καλύτερου Μικρού Μήκους
September

Καλύτερου Μικρού Μήκους (Animation)
Wallace And Gromit: A Matter Of Loaf And Death

Βραβείο Για Τον Πλέον Υποσχόμενο Νέο Βρετανό
Steve Mcqueen (σκηνοθέτης/σεναριογράφος) Hunger

Βραβείο Κοινού Με Δημόσια Ψήφο
Noel Clarke

Βραβείο Για Την Προσφορά Στον Κινηματογράφο (The Academy Fellowship)
Terry Gilliam

Ταινία-καταγγελία για μια, αμφιλεγόμενης προέλευσης, σφαγή στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, από τον Βάιντα.

Story: Η σφαγή χιλιάδων πολωνών αξιωματικών, εν πολλοίς διανοούμενων, στο δάσος του Κατίν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, αποτελεί ένα ιστορικό πρόβλημα. Οι Ναζί κατηγόρησαν τους Σοβιετικούς και αντιστρόφως. Ακόμη και σήμερα, κύκλοι της αριστεράς προσκομίζουν αποδείξεις ή ενδείξεις ότι ήταν έργο των γερμανών. Ωστόσο, ο Βάιντα, ο πατέρας του οποίου ήταν ένα από τα θύματα, τάσσεται υπέρ της επικρατούσας άποψης, ότι ήταν έργο του Στάλιν. Στην ταινία καταγράφει το θέμα μέσα από προσωπικές ιστορίες λίγων ανθρώπων.

Focus: Παρέα με την ιστορική διαμάχη, με τον Βάιντα να έχει σαφή τοποθέτηση, είναι εξίσου αδιευκρίνιστο αν ο σπουδαίος σκηνοθέτης ήθελε να κάνει ένα ιστορικό δράμα κεντράροντας σε πρόσωπα (δυο αξιωματικούς και τις σχετικές οικογένειες κατά τα κλασικά ακαδημαϊκά πρότυπα) ή μια καταγγελία-τοιχογραφία με πρόσχημα τα πρόσωπα, ώστε πρωταγωνιστής να είναι «μια γεύση της ιστορίας», η φαινομενολογία. Είναι λοιπόν κάπως υποκειμενικό, επαφίεται στον θεατή αν θα δει προσωπικά δράματα ή «εποχή», ή και τα δυο, κι αν αυτό τελικά τον ικανοποιεί.
Πάντως, τμηματικά, και o χειρισμός των ερμηνειών και οι ατμόσφαιρες έχουν την υπογραφή ενός δημιουργού κι όχι χολιγουντιανού filmmaker.

Περιοδικό Έξοδος

Αντρέι Βάιντα και Sweet Rush «κλείνουν» το διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε

Τελευταία μέρα σήμερα για το διαγωνιστικό τμήμα του 59ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου, με την προβολή, απόψε το βράδυ, της πολωνικής ταινίας Sweet Rush του 82χρονου σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα («Κατίν»).

Η αυλαία της Μπερλινάλε θα πέσει αύριο, Σάββατο, με την απονομή των βραβείων και την προβολή, εκτός συναγωνισμού, της ελληνικής ταινίας Παράδεισος στη Δύση του Κώστα Γαβρά.

Η ταινία Tatarak/Sweet Rush του Βάιντα είναι μια όμορφη, ελεγειακή ταινία γύρω από τον έρωτα και το θάνατο, «ο έρωτας που φτάνει αργά και ο θάνατος που φτάνει πολύ γρήγορα», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της.

Από τη μια υπάρχει το διήγημα του Γιαροασλάβ Ιβάσκεβιτς «Sweet Rush» (τίτλος αναφορά σ' ένα φυτό που όταν το τρίψεις στα δάχτυλά σου αφήνει μια μυρωδιά ‘νερού με ίχνη δέντρων’, σύμφωνα με το συγγραφέα του), γύρω από μια γυναίκα που πεθαίνει από ανίατη αρρώστια, κι από την άλλη η πραγματική ιστορία της τακτικής σε ταινίες του Βάιντα ηθοποιού Κριστίνα Γιάντα («Ο άνθρωπος από μάρμαρο», κ.ά.), που ο άντρας της πέθανε από καρκίνο. Δυο διαφορετικές ιστορίες που ο Βάιντα ένωσε για να φτιάξει το σενάριο της θαυμάσιας αυτής, μιας από τις πιο ώριμες, ταινίας του.

Σ' αυτήν, η ηθοποιός Κριστίνα Γιάλτα παρουσιάζεται από τη μια να μιλά για το θάνατο του άντρα της, ενώ, από την άλλη παίζει την άρρωστη από καρκίνο (γεγονός που η ίδια δεν γνωρίζει) γυναίκα μέσα στην ταινία που, ακόμη και τόσα χρόνια μετά, δεν μπορεί να ξεχάσει τους δυο γιους που έχασε στον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποια στιγμή η ζωή της θ’ αλλάξει όταν γνωρίσει ένα 20χρονο εργάτη που της θυμίζει τους γιους της.

Με μια απλότητα που μόνο με την ωριμότητα αποκτά κανείς, με εικόνες που χαράσσονται στο μυαλό, με ένα ρυθμό που σταδιακά σε μαγεύει, άλλοτε παίζοντας με το φως κι άλλοτε με το σκοτάδι, ο Βάιντα καταφέρνει, περνώντας από το παρόν στο παρελθόν και από την πραγματικότητα στην τέχνη (εδώ τον κινηματογράφο), και φέρνοντας στο νου την παλιότερη ταινία του «Όλα για πούλημα» (1969), να φτιάξει αυτή την ατμοσφαιρική 85λεπτη αριστουργηματική ταινία του.

in.gr

Η σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν από τους Σοβιετικούς το 1941, δια χειρός Βάιντα, σε ένα πλήρες ιστορικό δράμα.

Μετά από την παλιά, εξαίσια τριλογία του για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βάιντα επιστρέφει στο 1940 αλλά και στο σινεμά μετά από πέντε χρόνια αποχής, με μια ταινία μεγάλη και προσωπική. Κάποιοι θα την χαρακτηρίσουν ως αναμόχλευση της ιστορίας με σκοπό την κόντρα προπαγάνδα, αλλά ο Βάιντα, πρωτίστως ως Πολωνός, έχει κάθε λόγο να ερμηνεύσει την αλήθεια πατώντας σε ντοκουμέντα, μνήμες και μαρτυρίες που δεν έγιναν γνωστές για πολλούς λόγους. Άλλωστε, η χώρα του είχε το αρνητικό προνόμιο να συνορεύει με τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση σε καιρούς χαλεπούς.
Ο πατέρας του Γάικουμπ ήταν ένα από τα θύματα μιας αμφιλεγόμενης θηριωδίας που αναγνωρίστηκε πολύ αργά, το 1990, από τη Ρωσία και αφού ο κομμουνισμός είχε καταρρεύσει. Οι συγγενείς των θυμάτων έπρεπε να περιμένουν πολύ για μια δικαίωση που δεν ολοκληρώθηκε, αφού ακόμη και σήμερα η επίσημη κυβέρνηση δεν συγκαταλέγει τις εκτελέσεις στην κατηγορία του εγκλήματος πολέμου ή της γενοκτονίας. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως, αμέσως μετά την εισβολή των Σοβιετικών στην Πολωνία το 1939, ο Στάλιν και το πολιτικό γραφείο σκέφτηκαν να αποδυναμώσουν τη γειτονική χώρα από την ελίτ του και να συλλάβουν την πνευματική ηγεσία μαζί με τους υψηλούς αξιωματούχους του στρατού, έτσι ώστε στο μέλλον να μην επανέλθουν δυναμικά διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους. Τους πρώτους τάφους ανακάλυψαν Πολωνοί εργάτες και ανέφεραν το περιστατικό στην μυστική ηγεσία της χώρας τους, αλλά κανείς δεν πίστεψε πως μπορεί να υπήρχαν τόσοι θαμμένοι άνθρωποι. Οι Ναζί έφεραν στο φως το γεγονός, υπερτονίζοντάς το, καθώς ο Γκέμπελς φυσικά θεώρησε πως κρατά στα χέρια του ένα τρομερό όπλο προπαγάνδας εναντίον των Σοβιετικών, προβάλλοντάς το στους δυτικούς συμμάχους και στους Πολωνούς, που ήξεραν αλλά δεν πίστευαν την έκταση των γεγονότων. Επί χρόνια, η Σοβιετική Ένωση περνούσε στην αντεπίθεση υποστηρίζοντας πως οι Γερμανοί είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τους θανάτους και πως τα πιστοποιητικά ήταν πλαστά, ενώ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δεν συνέφερε κανέναν να ανακινήσει το θέμα.
Ο Βάιντα προφανώς θέλησε να θυμίσει σε όλους το τρομερό μυστικό και το κάνει με μια παράλληλη αφήγηση μελών των οικογενειών που μένουν πίσω και παρακολουθούν την απομάκρυνση των δικών τους ανθρώπων, μασκάροντας τη δική του οικογένεια στους πρωταγωνιστές. Ο Πολωνός σκηνοθέτης παίρνει απόσταση από τον πόνο, σαν να πρόκειται για μια συλλογική ανάμνηση που πρέπει να ειπωθεί αντικειμενικά, και τελειώνει με ένα ανατριχιαστικό 20λεπτο, στο οποίο παραθέτει τις εκτελέσεις εν ψυχρώ.
Όσοι είχαν δει μια παλιότερη απονομή των Όσκαρ, στην οποία ο Βάιντα παρέλαβε την τιμητική διάκριση για το σύνολο της καριέρας του, είχαν αποκαρδιωθεί από το δουλικό γλείψιμο που είχε «ρίξει» στους Αμερικανούς στο speech του. Ένας άνθρωπος με προσωπικό ύφος, μεγάλες κινηματογραφικές αρετές και γνωστές φιλελεύθερες πολιτικές θέσεις, ο Βάιντα τώρα ξεπληρώνει την καλλιτεχνική ευγνωμοσύνη του στο Χόλιγουντ με μια ταινία που λες και βγήκε από τα σπλάχνα της αμερικανικής βιομηχανίας σοβαρού θεάματος (δεν κάνει τον Ράμπο αλλά κάτι σαν τη Λίστα του Σίντλερ).
Το Κατίν δεν είναι κακή ταινία, το αντίθετο μάλιστα: διαθέτει τεχνική αρτιότητα αναμφισβήτητη, ταιριαστή γκριζάδα στη φωτογραφία και ζοφερή μουσική του Πεντερέσκι, περίτεχνη πλοκή που διασταυρώνει πολλούς χαρακτήρες και καταλήγει στο κερασάκι της φρίκης, μια ατελείωτη σεκάνς με σφαγή χωρίς οίκτο.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Νίκη μετ΄ εμποδίων για το «Κατίν»

Υστερα από ενάμιση χρόνο(!) η τελευταία ταινία του Αντρέι Βάιντα επιτέλους προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες. Οχι χωρίς παρατράγουδα...


Πριν από λίγο καιρό, μόλις είχε τελειώσει η δημοσιογραφική προβολή του «Κατίν» στο Ιντεάλ, η απρόβλεπτη εμφάνιση του πρεσβευτή της Πολωνίας στην Αθήνα αιφνιδίασε όλους όσοι είχαν παραμείνει στην αίθουσα ως το τέλος. Συνοδευόμενος από δύο κυρίες του γραφείου του ο πρεσβευτής θέλησε να μιλήσει στους δημοσιογράφους-κριτικούς κινηματογράφου για το ζήτημα του «Κατίν», το οποίο παραμένει μια από τις μελανότερες σελίδες στην Ιστορία της Πολωνίας. Ο πολωνός πρεσβευτής άφησε να εννοηθεί ότι ήρθε στην προβολή για δύο λόγους: α) ως κινηματογραφική ταινία το «Κατίν», που πέρυσι προτάθηκε για ξενόγλωσσο Οσκαρ, είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός που βγάζει ύστερα από πολύ καιρό την Πολωνία από την πολιτισμική ανυπαρξία. Ο πρεσβευτής ένιωθε εθνικά υπερήφανος που η ταινία-σύμβολο της χώρας του θα προβαλλόταν και στην Ελλάδα, β) εφόσον ως ιστορικό γεγονός το «Κατίν» δεν είναι ευρέως γνωστό στη χώρα μας, κυρίως από θεατές νεότερων γενιών, δεν είναι μόνον πιθανόν αλλά και φυσικό κάποιοι να χρειάζονταν διευκρινίσεις. Η ενημέρωση που ήθελε να κάνει ο πρέσβης προκάλεσε απορία σε όλους τους δημοσιογράφους και εκνευρισμό σε όσους δεν συμφώνησαν καθόλου με την παρουσία του στην προβολή. Η σκηνή είχε κωμικοτραγική εξέλιξη καθώς ο πρέσβης και οι συνεργάτιδές του βρέθηκαν στην κυριολεξία περικυκλωμένοι από τους παρισταμένους παρ΄ ότι ο πρώτος ζήτησε η κουβέντα να «μεταφερθεί κάπου αλλού, πιο άνετα». Ο πρέσβης διατήρησε την ψυχραιμία του ακόμη και όταν η συζήτηση είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται, πράγμα για το οποίο έδειχνε προετοιμασμένος. Το περιστατικό έληξε ήρεμα με την παράκληση κάποιων να ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση. Αυτό που ακολούθησε όμως ήταν δημοσίευμα του κριτικού κινηματογράφου του «Ριζοσπάστη», ο οποίος μεταξύ άλλων αποκάλεσε τον πρέσβη «θλιβερή σκιά» και αφού παρομοίασε τις πράξεις του με «κοινού μαυραγορίτη» έβγαλε το συμπέρασμα ότι ήταν «σε διατεταγμένη υπηρεσία» και ότι «εκτελούσε σημαδεμένη αποστολή» (Ριζοσπάστης, Κυριακή 25 Ιανουαρίου). Το τι από όλα αυτά ισχύει δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, πάντως ο πρέσβης δεν έφραξε σε κανέναν την έξοδο, όπως επίσης διάβασα στο ίδιο άρθρο. Δυσκολία προβολής Ηταν φυσικό και επόμενo η προβολή του «Κατίν» στην Ελλάδα να προκαλέσει αριστερά ανακλαστικά, αν και οι λόγοι της αργοπορημένης εμφάνισης της ταινίας στη χώρα μας είναι άλλοι. Καθ΄ ότι μικρό, το γραφείο διανομής της ταινίας δεν έχει τη στήριξη δικού του «κυκλώματος αιθουσών», ενώ η ταινία- πιθανόν επειδή είναι μικρού και καινούργιου στην κινηματογραφική διανομή γραφείου- προκαλούσε τη δυσπιστία των αιθουσαρχών. Αναρωτιέται κανείς: αν την ίδια ταινία είχε αποκτήσει ισχυρότερο γραφείο διανομής, η πρόσβασή της στις αίθουσες θα ήταν ευκολότερη; Μαθαίνουμε ωστόσο ότι στην «πάλη» για την αγορά της ταινίας «έπαιξαν» τουλάχιστον επτά γραφεία ώσπου το «Κατίν» να καταλήξει στο Videorama. Τι να το κάνεις όμως όταν αποκτάς μια καλή ταινία και δεν έχεις πού να την προβάλεις; Το παράξενο είναι ότι ο εγχώριος Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός, έχει δείξει τεράστιο ενδιαφέρον για το μυστήριο του Κατίν (το «Κουτί της Πανδώρας» π.χ. αφιέρωσε ολόκληρη εκπομπή για το θέμα). « Είναι όμως άλλα τα ανακλαστικά του κοινού,άλλα των εφημερίδων,που κατευθύνουν και το κοινό,και άλλα των αιθουσαρχών » μας είπε ο διανομέας του «Κατίν», ο οποίος μάλιστα αποφάσισε να το αποσύρει από τις 29 Ιανουαρίου, όπως ήταν ο αρχικός προγραμματισμός, επειδή άλλο κινηματογραφικό γραφείο αποφάσισε να διανείμει την ίδια περίοδο με το «Κατίν» το σπουδαίο αντιπολεμικό έργο του Ελεμ Κλίμοφ «Ελα να δεις» (1985), το οποίο διαφημίστηκε ως « ρωσική απάντηση » στο ζήτημα Κατίν. Σε πρόσφατο δημοσίευμά της η γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» αναφέρεται εκτενώς στη δυσκολία διανομής ταινιών ειδικού θέματος όχι μόνον στη Γαλλία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Στη Γαλλία θα βγει στις αίθουσες τον ερχόμενο Απρίλιο, επίσης από μικρό γραφείο και σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών. Λόγω του σοβαρού αλλά σε γενικές γραμμές άγνωστου πολιτικού θέματός τους, καλές ταινίες όπως το «Κατίν» (που ούτως ή άλλως δύσκολα μπορεί να κριθούν με κινηματογραφικούς όρους) κινδυνεύουν να μην προβληθούν ποτέ σε κάποιες χώρες όπου θα μπορούσαν κάλλιστα να δουλέψουν. Μάλιστα, ο αρθρογράφος του «Figaro» επισημαίνει ότι η ταινία που υποτίθεται ότι αναφέρεται σε ένα ζήτημα που αφήνει αδιάφορους τους Γάλλους έχει την προοπτική των 50.000 εισιτηρίων στη Γαλλία.

Τι συνέβη στο δάσος Κατίν

Ανοιξη 1943.Γερμανοί στρατιώτες ξεθάβουν πτώματα πολωνών αξιωματικών από τον ομαδικό τάφο που βρέθηκε στο δάσος Κατίν Το φθινόπωρο του 1939, όταν ο πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα ήταν 12 ετών,η Πολωνία βρισκόταν υπό διάλυση.Στις 17 Σεπτεμβρίου,περίπου δύο εβδομάδες μετά την εισβολή των στρατευμάτων του Αδόλφου Χίτλερ , ο στρατός της Σοβιετικής Ενωσης εισέβαλε στην Πολωνία και στις 28 του ιδίου μήνα και έτους,όταν η Βαρσοβία είχε πλέον παραδοθεί στους ναζιστές, δημιουργήθηκε μια ζώνη ανάμεσα στα σύνορα της Ρωσίας και στο τέρμα της γερμανικής προέλασης. Γερμανία και Ρωσία χάραξαν κοινά σύνορα στην κατεχόμενη Πολωνία.Η μισή ανήκε στους μεν και η άλλη μισή στους δε. Εναν χρόνο αργότερα περίπου 20.000 αξιωματικοί του πολωνικού στρατού συνελήφθησαν,μεταφέρθηκαν στη Ρωσία και εκτελέστηκαν.Οι σοροί τους θάφτηκαν στο δάσος Κατίν,κοντά στην πόλη Σμολένσκ της Δυτικής Ρωσίας και οι τάφοι ανακαλύφτηκαν από τους Γερμανούς το 1943,δύο χρόνια μετά την εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία. Οι Γερμανοί διέδωσαν ότι οι εκτελέσεις του δάσους Κατίν έγιναν από τους Ρώσους.Ως και συλλυπητήρια έστειλε ο Χίτλερ στην Πολωνία.Το 1945 όμως οι Σοβιετικοί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι οι εκτελέσεις ήταν ευθύνη των ναζιστών.Το ποιος είχε την ευθύνη των εκτελέσεων παρέμενε ένα σκοτεινό μυστήριο μέχρι το 1990, όταν επί προεδρίας Μιχαήλ Γκορμπατσόφ η Ρωσία έδωσε στη δημοσιότητα τα έγγραφα που αποδείκνυαν ότι οι Σοβιετικοί είχαν την ευθύνη για τη σφαγή στο Κατίν. « Επί δεκαετίες ολόκληρες οι συμπατριώτες μου ήταν αναγκασμένοι να ζουν μέσα στο ψέμα » μάς είπε πέρυσι στο Βερολίνο ο Αντρέι Βάιντα,του οποίου ο πατέρας ήταν ένα από τα θύματα μεταξύ των πολωνών αξιωματικών στο Κατίν.Επί σειρά ετών ο διάσημος πολωνός σκηνοθέτης προσπαθούσε να γυρίσει μια ταινία πάνω στο τραγικό περιστατικό του Κατίν,αλλά όπως ήταν φυσικό οι συνθήκες δεν του το επέτρεπαν.Εν τέλει όμως στα 80 του τα κατάφερε και έτσι πρόπερσι,στις 17 Σεπτεμβρίου,ακριβώς στην επέτειο των 66 χρόνων από την εισβολή των Ρώσων στην Πολωνία,το «Κatyn» έκανε πρεμιέρα στη Βαρσοβία και έγινε το μείζον ζήτημα της χώρας.Το παρακολούθησαν περί τις 3.000.000 Πολωνοί στις αίθουσες και η ταινία έδωσε αφορμή για πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Γιάννης Ζουμπουλάκης - ΤΟ ΒΗΜΑ

KATYN

Χωρίς να είναι αριστούργημα η ταινία του Βάιντα, αποκαλύπτει ένα γεγονός που αμφισβητήθηκε έντονα για πολλά χρόνια, προκαλώντας ζωηρές αντιδράσεις και τριβές, στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Αν ο σκηνοθέτης δεν είχε την προσωπική μαρτυρία του πατέρα του, θα μπορούσε να θεωρηθεί εκ του πονηρού. Ζητώντας την εξιλέωση στη μνήμη του, καθώς και στη μνήμη όσων χάθηκαν για την ελευθερία, στο Κατίν, μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως φόρος τιμής σε αυτούς.

Για τον Αντρέι Βάιντα και την πλειοψηφία των Πoλωνών, ανέκαθεν, η χώρα τους υπέφερε στον Β' Π.Π., από τους Γερμανούς αλλά και από τους Σοβιετικούς. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η ταινία μας αναφέρει μέσα από την προσωπική μαρτυρία του Αντρέι, πως μετά το Β' Π.Π και την μοιρασιά της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής, η είσοδος της Πολωνίας στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας απετέλεσε την χαριστική βολή σε κάθε αντίθετη φωνή πάνω στην αμφισβήτηση / αναζήτηση των ευθυνών της στυγερής γενοκτονίας. Βλέποντας τα ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως μετά την πτώση του Τείχους, φαίνεται πως για τη σφαγή του Κατίν, (όπως λέει η ταινία) το '42, την ευθύνη φέρουν οι Μπολσεβίκοι και ο Σταλινισμός που κυριαρχούσε και όχι οι Γερμανοί Ναζί.

Πολιτικά, ο μεγάλος Πολωνός δημιουργός παίρνει θέση, φορμαλιστικά όμως η ταινία παραμένει συμβατική και δέσμια του ακαδημαϊσμού, θυμίζοντάς μας ελάχιστα τις καλές στιγμές του άλλοτε πρωτοπόρου σκηνοθέτη. Βεβαίως το πρώτιστο σ΄αυτή την ταινία ήταν ν΄αναδείξει την μνήμη και ν' αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια, με μια ταινία για το ευρύ κοινό... Και στον τομέα αυτό τα κατάφερε αφού οι ερμηνείες, η φωτογραφία, το μοντάζ και η μουσική είναι επιπέδου χολιγουντιανής ταινίας. Άλλωστε πρόκειται για την ακριβότερη πολωνική παραγωγή. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, αναπαριστούν πειστικά την ατμόσφαιρα και τον αέρα της εποχής.

Δείτε την για να βγάλετε και σεις τα δικά σας ολοκληρωμένα συμπεράσματα, ακόμα κι αν διαφωνείτε ιδεολογικά. Συζήτηση και προβληματισμό θα προκαλέσει ιδιαίτερα το τελευταίο εικοσάλεπτο. Αν το αντέξετε ... δείτε το, χωρίς προκατάληψη.

του Δημήτρη Παπαμίχου

Μπράβο κ. πρεσβευτά!

Μια από τις αρετές της διπλωματίας είναι, λένε, η διακριτικότητα! Οι διπλωμάτες σπουδάζουν, για να κρατούν τα προσχήματα. Σε «έκτακτες» περιπτώσεις, βέβαια, αυτές οι αρετές της διπλωματίας, όπως καταλαβαίνετε, αναγκαστικά πάνε περίπατο. Τα προσχήματα σπρώχνονται στην άκρη και αρχίζει η ωμότητα και ο εξευτελισμός.

Είχε μόλις τελειώσει η δημοσιογραφική προβολή του τελευταίου αντισοβιετικού παραληρήματος του Πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα, «Katyn », μια ταινία γεμάτη ιστορικά ψέματα και συκοφαντίες, και ενώ έπεφταν οι τίτλοι του τέλους και οι 15 περίπου κριτικοί κινηματογράφου είχαμε σηκωθεί και μαζεύαμε τις τσάντες μας, βλέπουμε μια θλιβερή σκιά να μπαίνει στην αίθουσα, να στέκεται μπροστά από την πόρτα εξόδου του «Ιντεάλ» και να μας φράζει το δρόμο. Μια από τις δυο κυρίες που στέκονταν δίπλα στη σκιά, χωρίς να τη ρωτήσει κανένας, μας τη σύστησε: Ο κύριος, έδειξε τη σκιά, είναι ο κύριος πρέσβης της Πολωνίας!


Κανένας, βέβαια, δεν πίστεψε στ' αυτιά του και στα μάτια του! Τι δουλειά έχει ένας πρέσβης σε δημοσιογραφική προβολή, όπου οι κριτικοί βλέπουν μόνοι τους και απερίσπαστοι τις ταινίες, για να γράψουν ανεπηρέαστοι από ξένους παράγοντες και σκοτεινές εισβολές την κριτική τους. Τέτοιο φαινόμενο δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ και πουθενά στον κόσμο. Αλλά δεν πίστεψαν στ' αυτιά τους και στα μάτια τους και από την εμφάνιση της σκιάς. Ο κ. πρεσβευτής, και να με συγχωρεί, σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζε με πρεσβευτή. Δεν ήταν τόσο το κοντό σουλούπι του και το κακόγουστο ντύσιμό του, ο καθένας ξέρει πως υπάρχουν και κοντοί και κακόγουστα ντυμένοι πρεσβευτές, όσο η αναξιοπρεπής γενικά στάση του. Ηξερε, φαίνεται, ότι διέπραττε διπλωματική απρέπεια και ήταν μαζεμένος, όμοια βρεγμένη γάτα.

Με καλύτερη αγωγή εμείς οι κριτικοί δεν τον πατήσαμε φεύγοντας αηδιασμένοι, όπως θα κάναμε αν θα είχαμε τη δική του συμπεριφορά. Τον ρωτήσαμε, βέβαια ξαφνιασμένοι, τι δουλειά έχει ένας πρεσβευτής σε κλειστή δημοσιογραφική προβολή. «Ηρθα, για όποιες τυχόν διευκρινίσεις», μας δικαιολογήθηκε κάνοντας ακόμα χειρότερα τα πράγματα.

Από πότε οι πρεσβευτές σοβαρών και πολιτισμένων χωρών, όπως η Πολωνία, στέκονται στις εξόδους των κινηματογράφων, όπως τα παιδιά που πουλούν χαρτομάντιλα, για «περισσότερες διευκρινίσεις», για ερμηνείες και διασαφηνίσεις, σκοτεινών, ίσως, πλευρών καλλιτεχνικών έργων; Από πότε οι πρεσβευτές, και με τι γνώσεις, αναλαμβάνουν ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα σε μια κινηματογραφική ταινία και στον κριτικό; Από πότε ο πρεσβευτής, με ποιο δικαίωμα και με ποιες γνώσεις, έρχεται να ερμηνεύσει και να συμπληρώσει το δημιουργό;


Στο σημείο αυτό είμαστε αναγκασμένοι να καταργήσουμε και εμείς τη διπλωματική γλώσσα και να μιλήσουμε ωμά, όπως ωμή ήταν η παρέμβαση του πρεσβευτή! Η σημερινή Πολωνία παραδομένη και γονατισμένη στους δυνατούς της δύσης, θέλοντας να δώσει τα διαπιστευτήριά της στην ΕΕ, στην Αμερική και στο ΝΑΤΟ, χρεώθηκε και υποχρεώθηκε (ή επέλεξε από μόνη της - το ίδιο κάνει), να συμμετάσχει και να συνεισφέρει και αυτή με τις πολιτικές, ιδεολογικές και καλλιτεχνικές της δυνάμεις στη διαστρέβλωση της ιστορίας και στο χτύπημα του κομμουνισμού. Δείγμα αυτής της άθλιας συμμετοχής είναι και η ταινία του Βάιντα. Και δείγμα αυτής της άθλιας συμμετοχής ήταν και η αντιδεοντολογική και αντιδιπλωματική παρέμβαση του πρεσβευτή. Ο άνθρωπος ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Εκτελούσε σημαδεμένη αποστολή!

Στο μικρό φορτισμένο διάλογο που ακολούθησε, στο διάδρομο και στο πόδι, ο πρεσβευτής, όπως κάνουν οι κοινοί μαυραγορίτες, αναξιοπρεπέστατα αγωνίστηκε να αποσπάσει τη συναίνεσή μας για ένα πιο «επίσημο» διάλογο, στην πρεσβεία του, ας πούμε! Η διακαής επιθυμία του, οι εντολές που πήρε καλύτερα, ήταν να (ξανά) ανοίξει και στη χώρα μας ο «διάλογος» για τις δολοφονίες των 15.000 Πολωνών αξιωματικών (1941-42), από τους ναζί, δολοφονίες που από το 1943 προσπαθούν να τις φορτώσουν στους σοβιετικούς παρ' όλες τις αποδείξεις που έχει προσκομίσει η ιστορία. Ατύχησες, κύριε πρεσβευτά. Η χώρα μας, δεν τσιμπάει σε τέτοιες αντικομμουνιστικές συκοφαντίες! Περιορίσου, λοιπόν, στα διπλωματικά σου καθήκοντα. Αυτές οι δουλειές, είναι δουλειές για πράκτορες!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

«Ελα να δεις» ποιος έσφαξε τους Πολωνούς!

Το αντισοβιετικό «Katyn», του Αντρέι Βάιντα, που ήταν να βγει σήμερα στους κινηματογράφους έκανε πίσω ολοταχώς, αφού στις αίθουσες (Ιλιον και Αφαία) θα υπάρχει το ποιητικό αριστούργημα του Ελεμ Κλίμοφ, «Ελα να δεις». Μια ταινία χωρίς ιστορικές παραχαράξεις και ψέματα, σε αντίθεση με αυτό που κάνει το «Katyn» του Αντρέι Βάιντα, η οποία, με υψηλή τέχνη και απόλυτη αλήθεια μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μια από τις μεγαλύτερες σφαγές των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον ολοκληρωτικό αφανισμό 618 χωριών της Λευκορωσίας μαζί με τους κατοίκους τους (στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχασαν τη ζωή τους πάνω από 2,2 εκατομμύρια Λευκορώσοι). Στους κινηματογράφους που παίζεται το «Ελα να Δεις», θα λειτουργεί και έκθεση φωτογραφιών και άλλων ντοκουμέντων από τη σφαγή...

Βέβαια, το πίσω ολοταχώς του «Katyn», δε σημαίνει μόνο φόβο, σημαίνει και ανασύνταξη! Η Πολωνική πρεσβεία που πατρονάρει την ταινία, μαζί με το γραφείο που τη διανέμει, προσπαθούν να δημιουργήσουν «κατάλληλες» προϋποθέσεις για «μεγάλο σαματά». Ακούγεται πως αναθεωρητικές δυνάμεις και άλλοι «φιλελεύθεροι» μικροαστοί προσπαθούν να οργανωθούν και βάζοντας μπροστά την ταινία να επιδοθούν στη γνωστή τους τακτική. Στο χτύπημα της Σοβιετικής Ενωσης και του κομμουνισμού γενικότερα ...Θα δούμε!

Ριζοσπάστης