Άλλοτε όνειρο, άλλοτε εφιάλτης, πάντως κάτι μαγικό

Σε αυτήν την ιδιαίτερη, ποιητική ταινία τηςΤεόνι Μιτέφσκα, με «σκιές» από το σινεμά του Κριστόφ Κισλόφσκι(χρησιμοποιήθηκε άλλωστε ο μοντέρ του, οΖακ Βίτα), σκιαγραφούνται τα πορτρέτα τριών αδελφών από το χωριό Τίτο Βέλες, μια μολυσμένη από τοξικά απόβλητα περιοχή των Σκοπίων. Η μεγάλη αδελφή (Αννα Κοστόβσκα ) είναι τοξικομανής, η μεσαία (Νικολίνα Κουγιάτσα) θέλει να μετακομίσει στην Ελλάδα και η μικρότερη (Λαμπίνα Μιτέφσκα) ζει στον δικό της κόσμο, στοιχειωμένη από τον θάνατο του πατέρα και τη φυγή της μητέρας. Ο φακός εστιάζει στην τελευταία, από την οποία ακούμε μόνο τι σκέφτεται- σε ψιθύρους. Εντονα συναισθηματικές εικόνες, ενταγμένες σε ένα περιβάλλον εξαθλίωσης και πόνου, φιλμ που θυμίζει άλλοτε όνειρο, άλλοτε εφιάλτη, πάντως κάτι μαγικό. Εντυπωσιακή η ανοδική πορεία της ΣκοπιανήςΤεόνι Μιτέφσκαμετά το «Ηow Ι killed a saint», ενώ η αδελφή της Λαμπίνα (στη φωτογραφία) αποδεικνύεται πρόσωπο που μπορεί να σε παρασύρει και μόνο με το βλέμμα.

Γιάννης Ζουμπουλάκης - ΤΟ ΒΗΜΑ (3/5)

Τρεις αδελφές αργοπεθαίνουν

Πλημμυρίδα ευαισθησίας. Ατελείωτη Πινακοθήκη μιας ανεκτίμητης έκθεσης φωτογραφίας. Από τα Σκόπια το κέντημα ύψιστης καλλιτεχνίας. Με το χέρι, την καρδιά και την καλλιτεχνική καλλιέργεια της Teona Strugar Μitevska, δηλαδή Θεώνης Μιτέφσκα. Υπό τον τίτλο «Jas sum od Τitov Veles». Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες.
Μικρό, χαμηλόφωνο, ευάλωτο, απροστάτευτο, θεσπέσιο. Αμ τι νομίζατε. Οι γείτονες με μεγαλύτερη Παιδεία φορτωμένοι. Επί Τίτο, τα πρωτοξάδελφα της μεγάλης Σχολής της Γιουγκοσλαβίας από την οποία προέκυψε ο Εμίρ Κουστουρίτσα. Για να υπενθυμίσω και την απληροφόρητη αμηχανία σας να διορθώσω. Πριν από 14 χρόνια ο Σκοπιανός Μίλτσο Μαντσέφσκι με το «Βefore the rain» (Πριν από τη βροχή) και με τη σημαία με το αστέρι της Βεργίνας να ανεμίζει στο φεστιβάλ της Βενετίας, κερδίζει Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας, διάκριση που δεν έχει συμβεί με κανέναν Έλληνα σκηνοθέτη, ούτε με τον Αγγελόπουλο (το Λιοντάρι που κέρδισε για τον «Μεγαλέξαντρο» ήταν ένα από τα τρία εκείνης της χρονιάς, του 1981 αν δεν με απατά η μνήμη μου). Η μόλις 35 ετών Τeona- η σκηνοθέτις ντε- είναι η μεγαλύτερη αδελφή της Λαμπίνα Μιτέφσκα, πρωταγωνίστριας στη «Βροχή» του Μαντσέφσκι και μία από τις τρεις αδελφές του «Βέλες»... Γυναικεία συνωμοσία. Με εξαιρετική, μοναδική θα ΄λεγα, αίσθηση των όγκων, της γεωμετρίας, του κάδρου και των ήχων. Ταλεντάρα η Μιτέφσκα. Έχει αρπάξει καμβά και μπογιές και ζωγραφίζει όλα τα πλάνα με ελάχιστα υλικά και με φόντο τους τοίχους ενός καταρρέοντος σπιτιού όπως σήμερα είναι τα Σκόπια. Γράφει απίστευτα. Με μια μελωδία πιάνου. Αποτέλεσμα; Οι απλοί ήχοι μιας απλής μελωδίας να διαστέλλονται στον όγκο ορχήστρας δωματίου. Ως ατμόσφαιρα, μέσα ο Κισλόφσκι, μέσα ο Τσέχωφ, μέσα και ο Μπέργκμαν. Όμως επί της σεναριακής ουσίας μονοδιάστατο, μονόχορδο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο τα ίδια και τα ίδια. Τρεις αδελφές και πεθαίνοντας ως χώρα. Μέτριο σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία. Κρίμα. Με δυο λόγια: Τρεις αδελφές στη μελαγχολική, παρακμιακή πόλη Τίτο Βέλες. Η πρώτη εξαρτημένη και βουτηγμένη στα ναρκωτικά. Η δεύτερη σιωπηλή, φευγάτη, απογειωμένη. Η τρίτη, η μικρότερη, βγάζει το ψωμί της ως καθαρίστρια με στόχο να φύγει για Αθήνα. «Το κόλπο να πάρεις βίζα είναι να πεις Σκόπια, όχι Μακεδονία». Ν΄ απαρνηθείς την πατρίδα. Οι άντρες εκμεταλλευτές, βίαιοι, βρώμικοι, κακοί. Ένας εξ αυτών με αντάλλαγμα τον συχνό σεξουαλικό «βιασμό», εξασφαλίζει δωρεάν ουσίες για τη μεγάλη αδελφή των ναρκωτικών. Όλες οι πόρτες κλειστές. Επιθανάτιος ρόγχος και για τις τρεις αδελφές.

Καθηλωτική, ιδιαίτερη, φωτογραφία Ατμόσφαιρα Μπέργκμαν, Κισλόφσκι και Τσέχωφ Μέτρια σεναριακή ουσία
Δημήτρης Δανίκας – ΤΑ ΝΕΑ (7/10)

Απομεινάρια κάτω από τα ερείπια

Κάποτε λεγόταν Γιουγκοσλαβία. Τώρα λέγεται… όπως θέλει ο καθένας. Κάποτε λεγόταν Τίτο Βέλες, τώρα λέγεται σκέτο Βέλες. Κι αν μια χώρα αναζητά απεγνωσμένα την ταυτότητά της, τότε τι να πει κανείς για τη μελαγχολία των ανθρώπων που γεννήθηκαν κάπου και σήμερα βρίσκονται αλλού. Και μάλιστα χωρίς να μετακινηθούν.
Η Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα γεννήθηκε στο Τίτο Βέλες, που σήμερα το λένε σκέτο Βέλες. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που βρέθηκαν ξεκρέμαστοι, έχασαν την πατρίδα τους, πιθανόν και δικούς τους ανθρώπους και ψάχνουν κάτι για να στηριχθούν. Κακά τα ψέματα, ό,τι και να λέμε, οι ρίζες, οι μνήμη, η αίσθηση του «ανήκειν», είναι μεγάλο πράγμα. Και η Μιτέφσκα επιδίδεται σε μία συναρμολόγηση ενός δύσκολου παζλ, που όλο και κάποιο κομμάτι θα του λείπει. Το παζλ σχηματοποιείται, περνά στο χαρτί, γίνεται σενάριο και καταλήγει σε φιλμ. Η ταινία έχει έναν σπαρακτικά απλό τίτλο, «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες», και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η γεννημένη το 1974 σκηνοθέτιδα επέλεξε να μιλήσει για τους χαμένους ανθρώπους στα απομεινάρια μιας χώρας.
Μολυσμένη πόλη, μολυσμένες ψυχές
Η Αφροδίτη, η Σλάβιτσα και η Σάφο. Τρεις αδελφές που ζουν μόνες στο Τίτο Βέλες. Ο πατέρας τους έχει πεθάνει, η μητέρα τους τις έχει εγκαταλείψει. Η σκηνοθέτιδα, Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα, λέει για την ιστορία από την οποία εμπνεύστηκε την ταινία: «Το καλοκαίρι του 2003, διάβασα σε τοπική εφημερίδα μια τραγική είδηση για δύο αδερφές, που χάθηκαν μέσα στις φλόγες από πυρκαγιά που ξέσπασε στο πατρικό τους σπίτι. Οι δύο αδερφές βρέθηκαν απανθρακωμένες, να κρατάει η μια το χέρι της άλλης. Λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε ότι και οι δυο έκαναν χρήση ηρωίνης και ότι η εξάρτησή τους ήταν μάλλον αυτή που οδήγησε στον άδικο χαμό τους».
Το Βέλες είναι μια πόλη μολυσμένη από τα αστικά απόβλητα. Εκεί ζουν η τρεις αδελφές, με την Αφροδίτη να έχει «χάσει» τη φωνή της, τη Σλάβιτσα να παλεύει με το δικό της δαίμονα γραμμένη σε πρόγραμμα μεθαδόνης και τη Σάφο να ονειρεύεται να φύγει, να πάει στη γειτονική Ελλάδα σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Τρεις αδελφές, τρεις κατεστραμμένοι άνθρωποι. Η κάθε μία από αυτές ζώντας κλεισμένη στο δικό της κόσμο, της απομόνωσης, της καταστροφής, της ελπίδας.
Και τι ταινία είναι αυτή; Οπωσδήποτε δεν είναι από εκείνες που θα σας κάνουν να χαμογελάσετε, ούτε να περάσετε μια βραδιά ευχάριστα ανώδυνη.
Η ταινία «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες» της Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα, κουβαλά μέσα στις φλέβες της την πίκρα της απώλειας και την αγωνία της αναζήτησης. Βαθειά συναισθηματική ταινία, όχι δακρύβρεκτη, αλλά με ένα συναίσθημα που έρχεται από το ρεαλισμό της εικόνας. Και ο ρεαλισμός αυτός, πιστέψτε με, δεν είναι για χαβαλέ αλλά απαιτεί συνειδήσεις εν εγρηγόρσει.Ο χώρος είναι καταθλιπτικός, το Βέλες μοιάζει βυθισμένο στην παρακμή. Και εκεί κινούνται οι ηρωίδες της Μιτέφσκα. Εγκλωβισμένες, μέσα σε ένα διαρκές αδιέξοδο θύματα της διάλυσης. θύματα μιας διαλυμένης οικογένειας, θύματα μιας διαλυμένη χώρας. Αλλά και φορείς αναζήτησης απαντήσεων σε ερωτήματα του τύπου «ποια είμαι;».
Ταινία αργών ρυθμών και ψυχολογικής προσέγγισης των χαρακτήρων, τους οποίους παρακολουθούμε εν εξελίξει αλλά και αναμοχλεύοντας το παρελθόν τους. Και είναι χαρακτήρες εύθραυστοι, συναισθηματικά ευάλωτοι. Χαρακτήρες που δε στερούνται πάθους, που δεν παριατούνται, όσο κι αν συχνά νομίζει κανείς πως συμβαίνει το αντίθετο. Και χαρακτήρες έτοιμοι να δώσουν, να προπσφέρουν, θα φτάσουν μέχρι και στη θυσία.
Απώλειες κι αναζητήσεις
Βλέποντας την ταινία μπαίνεις στον πειρασμό να την αποκρυπτογραφήσεις. Είναι σαφές πως η σκηνοθέτιδα δεν επιθυμεί να μείνει ο θεατής σε μία πρώτη ανάγνωση, δηλαδή στο προφανές της ιστορίας που αφηγείται. Και τότε αρχίζει το ξεκοκάλισμα. Σε αυτό βοηθά και ο γοητευτικός μινιμαλισμός της εικόνας, ο οποίος δεν σε παρασέρνει αλλά σε αφήνει να κοιτάξεις καλύτερα. Και τι βλέπεις από πίσω; Τη θλίψη της απώλειας. Και είναι πολύ σκληρή, που να πάρει, η απώλεια. Χάνουμε ανθρώπους, χάνουμε όνειρά, χάνουμε αναμνήσεις. Ναι, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να βλέπεις την πατρίδα σου να γίνεται κομμάτια, δεν είναι εύκολο να βλέπεις ερείπια και νεκρούς, είναι αβάσταχτο να αλλάζουν όλα γύρω σου και εσύ απλά να κοιτάζεις. Και είναι τραγικό να βλέπεις τη γοητευτική ουτοπία του Σοσιαλισμού να καταρρέει. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο κόσμος των ανθρώπων αυτών, ακόμη και των αντιπάλων του καθεστώτος, ήταν αυτός. Και μέσα σε αυτόν έκαναν σχέδια, μεγάλωναν τα παιδιά τους, σπούδαζαν και εργαζόταν. Και όταν όλα γίνονται κουλουβάχατα, ψάχνεις για πατερίτσες, προσπαθείς να ανακαλύψεις ποιος, εν τέλει, είσαι!
Η σεναριακή δομή της ταινίας είναι σταθερή. Δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με το στόρι που χρησιμοποιεί αφού ούτε κι αυτό είναι προφανές. Διαθέτει το προσόν της μη προβλεψιμότητας και επί πλέον αφήνει χώρο για σκέψεις πάνω στην ψυχολογία των ηρώων. Η σκηνοθεσία μοιάζει συχνά επίπεδη και χωρίς εντάσεις, αλλά παρόλα αυτά έχει ρυθμό και δίνει χώρο για «ανάσες», δεν «πλακώνει» το θεατή μιλάει στο συναίσθημα αλλά και με διεισδυτικότητα δοκιμίου αναλύει μια ολόκληρη κατάσταση πραγμάτων σε μια περιοχή που ακόμη προσπαθεί να βρει το δρόμο της.
Στο φινάλε έχουμε να κάνουμε με μια ταινία φορτισμένη συναισθηματικά. Οι ηρωίδες σπάνια γελούν, είναι μια ταινία γεμάτη θλίψη, τη γνωστή μας βαλκανική θλίψη. Κι αν κάπου συναντάμε τον Κουστουρίτσα, των πρώτων του ταινιών, αχνοφαίνεται δειλά και ο Μίλτσιο Μαντσέφσκι –συμπατριώτης της σκηνοθέτιδας- αν και η Μιτέφσκα είναι περισσότερο ανθρωποκεντρική από τον τελευταίο. Η σκηνοθέτιδα από την Π.Γ.Δ.Μ. έχει το δικό της στιλ και τη δική της προσέγγιση των θεμάτων. Αναζητά τη δική της ταυτότητα μέσα στο τοπίο του μεταγιουγκοσλαβικού κινηματογράφου και ως φαίνεται κερδίζει μία καλή θέση.
Ας τη γνωρίσουμε
Η Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα γεννήθηκε το 1974 και κατάγεται από μια καλλιτεχνική οικογένεια. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Η σχέση της με την κάμερα ξεκίνησε από νεαρή ηλικία, ως ηθοποιός. Αργότερα, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στις γραφικές τέχνες και τη ζωγραφική. Μετά από μια ιδιαίτερα επιτυχημένη καριέρα στη διαφήμιση, αποφάσισε να στραφεί στη σκηνοθεσία σπουδάζοντας κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το 2001 με μια μικρού μήκους ταινία (“VETA”), για την οποία απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Η ταινία «Πως σκότωσα έναν άγιο» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους που ολοκλήρωσε, με την υποστήριξη της εταιρείας παραγωγής «Sisters and Brother Mitevski Production», που ίδρυσε μαζί με την αδερφή της Λαμπίνα Μιοτέφσκα (υποδύεται την Αφροδίτη και έχει παίξει στις ταινίες του Μάικλ Γουίντερμποτομ «Καλώς ήρθατε στο Σεράγιεβο» και «Σε θέλω») και τον αδερφό της, Βουκ Μιτέφσκι, που είναι γλύπτης και ζωγράφος στη Νέα Υόρκη. Το «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες» είναι η δεύτερη σε σειρά ταινία της, που συνεχίζει το ταξίδι της μέχρι και σήμερα σε πολλά φεστιβάλ του κόσμου. Το σενάριο της ταινίας φέρει τη δική της υπογραφή, όπως συμβαίνει και με όλες τις ταινίες που σκηνοθετεί.
Ιδού, λοιπόν, μια ευκαιρία για να μάθουμε τι κάνουν οι γείτονές μας. Επειδή εκτός από κάτι τύπους σαν τον πρωθυπουργό της Π.Γ.Δ.Μ., κ. Γκρουέφσκι, που αποφάσισε να υψώσει ένα τεράστιο άγαλμα του «προγόνου» του Μεγάλου Αλέξανδρου στα Σκόπια, υπάρχουν και άνθρωποι σαν την Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα, που κάνουν ταινίες. Και εμείς αυτούς προτιμούμε και όχι τους αλαλάζοντες εθνικιστές της γειτονικής χώρας.

Η ΕΠΟΧΗ

Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες - ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΣΤΥ

Μια ταινία για το τέλος ενός έθνους και την συνειδητοποίηση ότι η ταυτότητα δεν συνδέεται πια με τον τόπο γέννησης ή καταγωγής και ότι οι άνθρωποι πρέπει να ψάξουν μέσα τους για να αυτοπροδιοριστούν, γέννησε την ιδέα όπου στηρίζεται η ταινία.
Το φιλμ είναι τοποθετημένο στο Τίτο Βέλες, μια περιοχή των Σκοπίων, μολυσμένη επί χρόνια από αστικά απόβλητα, όπου συμβιώνουν τρεις αδερφές: η Afrodita, που έχει επιλέξει να μη μιλάει μετά το θάνατο του πατέρα τους και την εγκατάλειψή τους από τη μητέρα τους, η Slavica, που βρίσκεται σε πρόγραμμα απεξάρτησης, και η Safo που έχει βάλει στόχο να φύγει από το Τίτο Βέλες και να μεταβεί στην Ελλάδα, ως τελευταία ευκαιρία να ζήσει μια κανονική ζωή. Τρεις αδερφές, που προσπαθούν να βρουν την θέση τους, στον εκφυλιζόμενο κόσμο όπου ζουν.
Η ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΙΔΕΑ
“Το καλοκαίρι του 2003, διάβασα σε τοπική εφημερίδα μια τραγική είδηση για δύο αδερφές, που χάθηκαν μέσα στις φλόγες από πυρκαγιά που ξέσπασε στο πατρικό τους σπίτι. Οι δύο αδερφές βρέθηκαν απανθρακωμένες, να κρατάει η μια το χέρι της άλλης. Λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε ότι και οι δυο έκαναν χρήση ηρωίνης και ότι η εξάρτησή τους ήταν μάλλον αυτή που οδήγησε στον άδικο χαμό τους. ”
Teona S. Mitevska

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΣΤΥ
ΚΟΡΑΗ 4 ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ: 18:30 / 20:30 / 22:30
(H αίθουσα διαθέτει κλιματισμό)

Η ταινία έχει συμμετάσχει στα φεστιβάλ:
Φεστιβάλ Βερολίνου
Πανόραμα Φεστιβάλ Κανών
Acid Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πουσάν
Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο (Ειδικό Βραβείο Επιτροπής)
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόντρεαλ

Μια ποιητική ταινία με φόντο το πολυπαθή πορτραίτο των Βαλκανίων

Μια ποιητική ταινία, που εξερευνεί τη σκοτεινή πλευρά της παρακμής, σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο. Η καθίζηση της πραγματικότητας, ενός τόπου που ρημάζει τη ζωή του ανθρώπου εκείνου που φυλακίζεται αναπόδραστα στα ερείπια του χθες. Και όλα ειπωμένα μέσα από τα μινιμαλιστικά και καλαίσθητα οπτικά κάδρα της Teona Mitevska

Τρεις αδερφές έχουν ξεμείνει στο πατρικό τους, στα Σκόπια, στο Τίτο Βέλες. Οι γονείς έχουν χαθεί χρόνια τώρα. Ένα τεράστιο εργοστάσιο, απομεινάρι της σοσιαλιστικής βιομηχανοποίησης, φουγαρίζει τον ήδη μαυρισμένο ουρανό. Οι ανάσες τους καυσαέριο και πίσσα. Η μεγάλη αδερφή είναι χρόνια τοξικομανής. Η μεσαία επιθυμεί με κάθε δυνατό τρόπο μια σανίδα διαφυγής από τη χώρα. Και οι δύο ονειρεύονται την απόδραση από αυτόν τον τόπο που δηλητηριάζει τις ζωές τους. Η τρίτη και πιο μικρή (περίπου στα 20) είναι η Αφροδίτη, την οποία υποδύεται η εκπληκτική Labina Mitevska. Η Αφροδίτη διαφέρει κατά πολύ από το παράδειγμα των αδελφών της.

Η πανέμορφη Αφροδίτη έχει πάψει να μιλάει από τα πέντε της χρόνια. Απ`το χρονικό σημείο δηλαδή που έχασε τον πατέρα της. Διατηρεί χαλαρούς δεσμούς με την εξωτερική πραγματικότητα, χωρίς αυτό να ελαφρώνει της οδύνη της. Η πραγματικότητα είναι τόσο αποτρεπτική για να τη ζήσεις, η Αφροδίτη το γνωρίζει. Χτίζει έναν κόσμο ονειρικό εντός της. Τα τραυματικά παιδικά της χρόνια κοχλάζουν οδυνηρά κάτω απ`το στήθος της. Ενώ στο σήμερα, έχει θυσιάσει τον εαυτό της, οραματίζοντας λίγα ψίχουλα αγάπης και σπλαχνικότητας με τα ελάχιστα κοντινά της πρόσωπα. Όμως το όνειρο και ο εφιάλτης έχουν πάντα ένα σημείο τομής. Σε αυτό το σημείο τομής θα βρεθεί και η νεαρά πρωταγωνίστρια όταν κληθεί να απαντήσει στο ερώτημα: "Όταν έχεις αφιερώσει τη ζωή σου στους άλλους, τι απομένει όταν εκείνοι θα έχουνε φύγει;"

Το Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες είναι μια ποιητική ταινία με φόντο το πολυπαθή πορτραίτο των Βαλκανίων. Ακόμα και αν δεν καταφέρει να σας συγκινήσει στην ολότητα του, υπάρχουν κάποιες επιμέρους σκηνές αψεγάδιαστης αισθητικής ομορφιάς. Η Teona Mitevska σκηνοθετεί την αδερφή της, σε μια σπαραχτική ερμηνεία, που ανασύρει στην επιφάνεια το σκότος από τα απύθμενα ύδατα ενός βαριά τραυματισμένου ψυχισμού. Στα συν η λιτή μουσική.

Βαθμολογία: (8/10) Γιώργος Ευθυμίου - cine.gr

Aυλαία στις Kάννες, ο Χάνεκε κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα!

Στην «Λευκή Κορδέλα» του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, την κατά γενική ομολογία, καλύτερη ταινία του φετινού, 62ου Φεστιβάλ Καννών, απονεμήθηκε ο Χρυσός Φοίνικας από την πρόεδρο της επιτροπής Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Η ταινία που αποτυπώνει με ανατριχιαστική ακρίβεια τις αιτίες που διαμόρφωσαν τη ναζιστική γενιά, έχει το ηθικό βάρος του Μπέργκμαν και του Ντράγιερ και καθηλώνει τον θεατή στις υπέροχες ασπρόμαυρες εικόνες της. Είναι ένα έργο πυκνό και ακριβές στη δομή του, με συγκλονιστικές ερμηνείες, αριστουργηματική φωτογραφία και απίθανης ακρίβειας κοστούμια και σκηνικά.

Ο Χάνεκε, όπως το συνηθίζει, κατεβαίνει στις αιτίες της βίας και παρουσιάζει τις σαθρές βάσεις της γερμανικής κοινωνίας των αρχών του 20ου αιώνα. Οι ήρωές του είναι ένας προτεστάντης πάστορας που υποβάλει τα παιδιά του σε μια βασανιστική πειθαρχία, ένας γιατρός που κακοποιεί σεξουαλικά την κόρη του, ένας βαρόνος που προσπαθεί να ισχυροποιήσει την ήδη καταρρέουσα κυριαρχία του. Και μέσα σ΄ αυτό το περιβάλλον τα παιδιά όλων αυτών αναπτύσσουν τα πρώτα δείγματα μιας σκληρής και ναζιστικού τύπου, συμπεριφοράς.
Όταν η ταινία τελειώνει είμαστε πλέον σίγουροι ότι αυτά ακριβώς τα παιδιά, δεκάχρονα το 1917, θα αποτελέσουν τον πυρήνα της ναζιστικής Γερμανίας.

Δικαιότατο ήταν και το δεύτερο, το ονομαζόμενο Μεγάλο Βραβείο, στον «Προφήτη» του Γάλλου Ζακ Οντιάρ ο οποίος ακολουθεί ένα Άραβα εγκληματία να αναρριχάται, μέσα στην φυλακή, στην ιεραρχία της μαφίας των κορσικανών.

Εξαιρετικές θεωρήθηκαν οι δύο ερμηνείες που τελικά βραβεύθηκαν, ακόμη κι αν οι ταινίες τους δεν πήραν απολύτως θετικές κριτικές. Ο Αυστριακός Κρίστοφ Βάλτζ παίζει με την ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ ερμηνεύοντας ένα σατανικό ναζιστή ταγματάρχη στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» -ναι, ακριβώς έτσι θα γράφεται στην ελληνική του εκδοχή το «Inglorious Basterds» του Ταραντίνο.

Όσο για την Γαλλίδα Σαρλότ Γκενσμπούργκ αυτή ζει μια κινηματογραφική κόλαση, σεξουαλικής βίας στον «Αντίχριστο» του φον Τρίερ και, αν μη τι άλλο, συγκλονίζει με το πάθος που την υπερασπίζεται.

Τέλος, χωρίς βραβείο, αλλά δικαίως αυτή την φορά, έμεινε και πάλι ο Πέδρο Αλμοδόβαρ με τις «Σπασμένες Αγκαλιές» του.

Αναλυτικά τα βραβεία:

ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

Χρυσός Φοίνικας: «Η Λευκή Κορδέλα» («Das Weisse Band») του Μίκαελ Χάνεκε
Μεγάλο Βραβείο: «Ο Προφήτης» («Un Prophete») του Ζακ Οντιάρ
Ειδικό Βραβείο Επιτροπής: στον Αλέν Ρενέ για τα «Αγριόχορτα» («Les Herbes Folles»)
Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στον Μπριγιάντε Μεντόζα, για την «Ανεξαρτησία» («Kinatay»)

Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στον Φενγκ Μέι για τον «Ανοιξιάτικο Πυρετό» («Spring Fever») του σκηνοθέτη Λου Γε.

Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στην Σάρλοτ Γκενσμπούργκ για την ερμηνεία της στον «Αντίχριστο» του Λαρς φον Τρίερ.

Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στον Κρίστοφ Βαλτζ για την ερμηνεία του στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» («Inglorious Basterds») του Κουέντιν Ταραντίνο.

Βραβείο Κριτικής Επιτροπής εξ ίσου σε δύο ταινίες: το «Fishtank» της Βρετανίδας Αντρέα Άρνολντ και στην «Δίψα» του Κορεάτη Παρκ Τσαν Γουκ.

ΧΡΥΣΗ ΚΑΜΕΡΑ

Το Βραβείο της Χρυσής Κάμερας για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη δόθηκε στον Γουόργουκ Θόρντον για την ταινία «Σαμψών και Δαλιδά» ενώ η ειδική μνεία στην ταινία «Ajami» των Σκαντάρ Κόπτι και τον Γιαρόν Σανί.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

Χρυσός Φοίνικας - Μικρού Μήκους «Arena» του Χοάο Σαλαβίζα.

Ορέστης Ανδρεαδάκης - www.cinemag.gr

Αφροδίτη από τα Σκόπια

Η Αφροδίτη ζει στο Τίτο Βέλες (Σκόπια): μια μουντή πόλη όπου το σοσιαλιστικό ιδεώδες έχει πεθάνει, μολυσμένη από τα απόβλητα ενός εργοστασίου που δημιουργούν τερατογενέσεις.


Η κοπέλα είναι μουγκή από τα πέντε της -από τότε δηλαδή που πέθανε ο πατέρας της και η μητέρα της εγκατέλειψε την ίδια και τις δύο αδελφές της.

Οι τρεις κοπέλες ζουν μια γκρίζα, φτωχή ζωή. Κάθε μια βρίσκει τη δική της διέξοδο: η Σάπχο εκμεταλλεύεται την έλξη που ασκεί στους άντρες για να εξασφαλίσει πράγματα που κάνουν την καθημερινότητα λιγότερο αβίωτη. Η Σλαβικά, εθισμένη στα ναρκωτικά, είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη μεθαδόνη που της παρέχει το τοπικό νοσοκομείο. Και η Αφροδίτη, παρθένα στα 27 της, ξεφεύγει βυθιζόμενη σε έναν διαταραγμένο ονειρικό κόσμο και φαντασιώνεται πως είναι έγκυος.

Η εύθραυστη ισορροπία τους θα ανατραπεί όταν η Σάπχο θα αναζητήσει μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα...

Η αδελφή μου κι εγώ

Ολ' αυτά συμβαίνουν σε μια δυνατή ταινία αξιώσεων, το «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες», μια ευρωπαϊκή συμπαραγωγή τεσσάρων χωρών, που από την Πέμπτη βγαίνει στα σινεμά με την υπογραφή της 35χρονης Σκοπιανής Τεόνα Μίτεβσκα και την καθηλωτική ερμηνεία της αδερφής της, Λαμπίνα Μίτεβσκα.

Πρωταγωνίστρια του διάσημου σκοπιανού σκηνοθέτη Μίλτσο Μαντσέφκσι («Πριν από τη βροχή») αλλά και του Μάικλ Γουιντερμπότομ («Καλώς ήρθατε στο Σεράγεβο», «Σε θέλω»), η Λαμπίνα Μίτεβσκα βρέθηκε το περασμένο φθινόπωρο στην Αθήνα για την πρεμιέρα της νέας ταινίας της στο «Πανόραμα» της «Ε». Παιδί καλλιτεχνικής οικογένειας, με γερές σπουδές σε Δανία και ΗΠΑ και τακτική θαμώνας των σημαντικότερων ευρωπαϊκών φεστιβάλ, πρόσφατα δημιούργησε με τα αδέρφια της μια εναλλακτική εταιρεία παραγωγής. Εξ ου και το «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες».

Το εμπνεύστηκε η αδερφή της όταν διάβασε ένα δημοσίευμα για δύο ηρωινομανείς αδελφές που βρέθηκαν απανθρακωμένες στο σπίτι τους, πιασμένες χέρι χέρι. «Είναι κι ένα σχόλιο για τη χώρα μας: το 70% των ανθρώπων δεν μπορούν να φύγουν διότι απαιτείται βίζα για κάθε ταξίδι. Οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό. Για την Ελλάδα δε είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλεις χαρτιά».

Στην ταινία γίνονται νύξεις για το ζήτημα των «Μακεδόνων του Αιγαίου», οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τους Σκοπιανούς, «εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα μετά τον πόλεμο». «Η Τεόνα ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ, καθώς έχει πρόσβαση στις ιστορίες 200 τέτοιων οικογενειών», εξηγεί η Λαμπίνα. Γνωρίζοντας βέβαια πως οι Ελληνες βλέπουν πολύ διαφορετικά τα πράγματα... «τελικά ενσωμάτωσε αυτόν τον προβληματισμό στην ταινία, χωρίς όμως να την κάνει πολιτική».

Στην ταινία η ηθοποιός εμφανίζεται γυμνή πάνω σε ένα τραπέζι, και συμμετέχει σε πολλές άλλες σκηνές ακραίου νατουραλισμού. «Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύσκολο να βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Κι όταν οι γονείς μου διάβασαν το σενάριο με συμβούλευσαν να μην το δεχτώ: σεξουαλικές σκηνές, κακοποίηση, μουγκή ηρωίδα. "Μα καλά, τι γράφεις για την αδελφή σου;", είπαν στην Τεόνα». Δεν ήταν τυχαίο που είχαν γυναίκα διευθύντρια φωτογραφίας, και τόσες γυναίκες στο σετ...

«Με την αδερφή μου είχαμε απίστευτους καβγάδες στα γυρίσματα. Γυρίζαμε και 20 φορές μια σκηνή», παραδέχεται. «Ομως, τελικά, ένιωσα πως άξιζε τον κόπο. Κάποια στιγμή, όταν γυρίζαμε μια σκληρή σκηνή γύρω από τη χρήση μεθαδόνης, άκουσα έναν ήχο. Συνειδητοποίησα έκπληκτη πως ήταν η αδελφή μου που έκλαιγε... Σε αντίθεση πάντως με όσα λέγονται, μια γυναίκα σκηνοθέτρια πιστεύω πως μπορεί να προσδώσει μεγαλύτερη σκληρότητα και αισθησιασμό σε μια ταινία».

Η γλώσσα ως εργαλείο

Το να παίζει μια μουγκή ήταν ό,τι δυσκολότερο έχει κάνει: «Η Αφροδίτη δεν μιλά, αλλά αυτό ήταν δική της επιλογή. Για έναν ηθοποιό, όμως, η γλώσσα είναι το εργαλείο του. Και καθώς είμαι και ον ομιλητικό, μου φάνηκε ανυπόφορο να μην μπορώ να μιλήσω. Συνειδητοποίησα, όμως, πως έτσι ωθούμαστε να σκεφτόμαστε περισσότερο».

Ως προς την επιλογή της πόλης, διευκρινίζει: «Σε κάθε χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας υπάρχει μια πόλη με το όνομα του Τίτο. Στη συγκεκριμένη υπήρχε ένα εργοστάσιο που λειτουργούσε έως το 2003 και έδωσε ψωμί σε πολύ κόσμο, αλλά δημιούργησε οικολογική καταστροφή. Σήμερα η φτώχεια θερίζει. Είναι το κόστος της επώδυνης μετάβασης από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό».

Σαφώς και τα πράγματα ωστόσο ήταν καλύτερα επί σοσιαλισμού, υποστηρίζει. «Οι γονείς μου δεν πεινούσαν. Ζούσαν καλά. Μπορούσαν να ταξιδέψουν από το Λονδίνο ώς τη Θεσσαλονίκη χωρίς βίζα. Σήμερα...».

Η Λαμπίνα θα ήθελε πολύ να κάνει μια συμπαραγωγή με την Ελλάδα. «Κρίμα που δεν γίνεται. Δεν είμαστε πολιτικοί, είμαστε καλλιτέχνες. Μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι Ελληνες. Εχουμε αρκετά σύνορα, ας μη βάζουμε και στην τέχνη...». *



Της Ευάννας Βενάρδου - Ελευθεροτυπία
Επτά, Κυριακή 24 Μαΐου 2009

'Precious': Μετά το θρίαμβο του Sundance σειρά έχουν οι Κάννες

Το δεύτερο εγχείρημα του Lee Daniels αφού σάρωσε στις αρχές του έτους τα βραβεία του ανεξάρτητου φεστιβάλ Sundance, έβαλε πλώρη για τις ακτές της Νότιας Γαλλίας συμμετέχοντας στο παράλληλο τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard). Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε λοιπόν, καλύτερη χρονική στιγμή για να σας παρουσιάσουμε το trailer της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας αυτής ταινίας.
Η πρωτοεμφανιζόμενη πρωταγωνίστρια Gabourey 'Gabby' Sidibe και η υπερβατική ερμηνεία που παρέδωσε μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των κριτικών κι αν κρίνουμε από το video που ακολουθεί, είχαν απόλυτο δίκιο. Η νεαρή Claireece Precious Jones έχει γνωρίσει μόνο την άσχημη πλευρά της ζωής: κακοποίηση από τη μητέρα της, βιασμό από τον πατέρα της, φτώχεια, θυμό, δεν έχει πάει σχολείο, δεν έχει νιώσει αγάπη. Έφηβη πλέον κι ενώ περιμένει το δεύτερο της παιδί, αποφασίζει να ξεκινήσει μαθήματα σε ένα εναλλακτικό σχολείο, ως μια ύστατη προσπάθεια να αλλάξει τη γεμάτη αντιξοοότητες ζωή της.
Η αλήθεια είναι ότι η δύναμη της θέλησης, οι ανυπολόγιστες ψυχικές δυνάμεις και η ελπιδοφόρα προσέγγιση των πραγμάτων απασχολούν τόσο έντονα τον κινηματογραφικό φακό του σκηνοθέτη που δύσκολα μπορούν να αφήσουν κάποιο ασυγκίνητο.

Υ.Γ. Σε περίπτωση που δεν το προσέξατε, στο ρόλο της κοινωνικής λειτουργού εμφανίζεται η Mariah Carrey.

Ζωή Κοροβέση

Precious Mariah!

Με προφίλ ντίβας εμφανίστηκε η αμερικανίδα ηθοποιός στις Κάννες.
Τι είναι ένα φεστιβάλ στη Γαλλική Ριβιέρα χωρίς την κακομαθημένη συμπεριφορά μιας σταρ με ύφος ντίβας; Η MariahCarey ήταν η επίτιμη καλεσμένη του δείπνου που έγινε προς τιμήν της στις Κάννες προκειμένου να εορταστεί η προβολή της καινούριας της ταινίας με τον τίτλο «Precious». Τι και αν άργησε να εμφανιστεί γύρω στις τρεις ώρες..!Οι καλεσμένοι του πάρτι στο NikkiBeach, το οποίο ξεκινούσε με κοκτέιλ στις 8 για να συνεχίσει με δείπνο στις 9 είχαν αρχίσει να χάνουν κάθε ελπίδα όταν περνούσε η ώρα και η διάσημη Αμερικανίδα star δεν εμφανιζόταν. Η Carey είχε βέβαια ειδοποιήσει ότι μάλλον δεν θα εμφανιζόταν αλλά τελικά άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να κάνει φαντασμαγορική εμφάνιση γύρω στις 23.30 μέσα σε μια υπερβολικά αποκαλυπτική και φορτωμένη τουαλέτα έχοντας στο πλευρό της τον σύζυγο της NickCannon.Σύμφωνα με μαρτυρίες καλεσμένων η εντυπωσιακή 40χρονη Carey ήταν πολύ φιλική και ευδιάθετη και ζέστανε με την παρουσία της την ατμόσφαιρα, ενώ όλοι την τραβούσαν φωτογραφίες από τα κινητά τους τηλέφωνα. Χαιρετούσε και φιλούσε τους πάντες μεταξύ των οποίων και τον σκηνοθέτη της ταινίας, LeeDaniels, λέγοντας «Ευχαριστώ για όλα. Η πρεμιέρα ήταν φανταστική». Από κάποια άλλη πηγή υπήρξε η φήμη ότι φαινόταν αρκετά κουρασμένη από τις συνεντεύξεις τύπου, αλλά δεν είχε χάσει το γέλιο και τη διάθεση της. Ο 28χρονος σύντροφος της Cannon ήταν στο πλευρό της σε όλη τη διάρκεια της σύντομης βραδιάς. Για την ακρίβεια το ζευγάρι έμεινε στο δείπνο μόνο για είκοσι λεπτά και αποχώρησε όχι για να πάει για ύπνο αλλά για να καταφθάσει μετά από λίγο στο πάρτι στο yacht του RobertoCavalli.

Πηγή: www.msn.com

ΚΑΝΝΕΣ 2009 Η Πενέλοπε, ο Μπραντ και ο Ερίκ Καντονά

Με πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες και λαμπερά ονόματα διανύει την πορεία του το πιο διάσημο φεστιβάλ που ολοκληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή

Κάννες, αποστολή Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα που νιώθεις βλέποντας έναν γκρινιάρη, μαγκούφη και κατσούφη γεράκο ο οποίος θυμίζει διασταύρωση Σπένσερ Τρέισι-Γουόλτερ Ματάου -Ζάχου Χατζηφωτίουκαι συν τοις άλλοις είναι όχι μόνο ψηφιακός αλλά και τρισδιάστατος να βρίσκεται στην υποδοχή του πιο σημαντικού κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο. Στη θέση δηλαδή όπου παλαιότερα είχαν βρεθεί ηΚατρίν Ντενέβ, ηΝικόλ Κίντμαν, ηΣάρον Στόουν, η Πενέλοπε Κρουςκαι οΖεράρ Ντεπαρντιέ . Και όμως, ο κ. Καρλ Φρέντρικσεν, το γεροντάκι που λέμε, είναι εκείνο που πρωταγωνιστεί στο «Up» («Ψηλά στον ουρανό»), το τελευταίο επίτευγμα των κινουμένων σχεδίων Ρixar, κορυφαίας φίρμας στον χώρο του καρτούν, αφού στο ενεργητικό της θα βρούμε ταινίες όπως το «Ψάχνοντας τον Νέμο», «Ο Ρατατούης» και πέρυσι ο «Wall-Ε». Χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και χωρίς κανένα μεγάλο όνομα στη διάθεσή του (δεν ήρθε καν οΕντ Ασνερ, ή αλλιώς ο τηλεοπτικός «Λου Γκραντ» που δίνει τη φωνή του στον γεροΚαρλ), το «Up» τουΠολ Ντόκτερσήκωσε την περασμένη Τετάρτη την αυλαία του 62ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, το οποίο ενδέχεται να είναι ένα από τα πιο κρίσιμα στην ιστορία του θεσμού. Ακούγεται κλισέ, πάντως οι συνέπειες της περιβόητης «παγκόσμιας οικονομικής κρίσης» έχουν χτυπήσει την πόρτα και της Κυανής Ακτής. Αυτό φάνηκε από τις πρώτες κιόλας ημέρες της διοργάνωσης. Η κυκλοφορία στους δρόμους κάθε άλλο παρά ασφυκτική ήταν, θέση στα καλά εστιατόρια όπως το Αstoux και το Μére Βesson έβρισκες ανά πάσα στιγμή και στο εσωτερικό των καταστημάτων της κεντρικής Rue d΄Αntibes ένιωθες τη μοναξιά των υπαλλήλων. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου η εικόνα διαφέρει γιατί οι τουρίστες των γειτονικών πόλεων συσσωρεύονται όπως πάντα στην Κρουαζέτ για τις βόλτες και το χάζι των αστέρων ενώ ανεβαίνουν το κόκκινο χαλί της αίθουσας Lumiére.
Μια βόλτα στην παραλία των Καννών άλλωστε προσφέρει και σινεμά, αφού εδώ και χρόνια μια υπαίθρια αίθουσα φιλοξενεί δωρεάν προβολές παλαιών ταινιών μετά μουσικού προγράμματος. Εφέτος η πλαζ γεμίζει από εικόνες του «Λόρενς της Αραβίας» και πολλών ταινιών μουσικού περιεχομένου, από το «Ρink Floyd: Τhe Wall» τουΑλαν Πάρκερως το «Ζiggy Stardust» με τονΝτέιβιντ Μπάουικαι το «Τotal Βalalaika Show» τουΑκι Καουρισμάκι. Ωστόσο από την περασμένη Τρίτη έγινε γνωστό ότι η τουριστική κίνηση στην Cote d΄ Αzur είναι πεσμένη κατά 20% περίπου, όπως επίσης και το ότι πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι ακύρωσαν την άφιξή τους. Αρκετοί έχουν έρθει ή πρόκειται να έρθουν περισσότερο για να πάρουν μια ιδέα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παρά για να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ εξ ολοκλήρου.
Την ίδια ώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κινηματογραφική βιομηχανία στο εσωτερικό της είναι εξίσου μεγάλα. Σύμφωνα με το εξειδικευμένο κινηματογραφικό περιοδικό «Screen»,«η πειρατεία του downloading, η απομάκρυνση των τραπεζών από τις κινηματογραφικές επενδύσεις και ο διαρκής αγώνας για μικρές οικογενειακές ταινίες χαμηλού κόστουςέχουν κλονίσει το μοντέλο της προαγοράς, που πλέον στηρίζεται στο ρευστό που δεν υπάρχει ».
Στην πειρατεία του Ιnternet αναφέρθηκε και η πρόεδρος της εφετινής κριτικής επιτροπήςΙζαμπέλ Υπέρ ερωτώμενη για τον νόμο καταπολέμησής της που ψηφίστηκε στη Γαλλία την περασμένη Τετάρτη, ημέρα έναρξης του φεστιβάλ.«Το πρόβλημα είναι περίπλοκο και πολυσύνθετο» είπε η δις βραβευμένη με το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες ηθοποιός. «Δεν είμαι καχύποπτη απέναντι στον νόμο,αλλά δεν παύει να με προβληματίζει που χρειάστηκε να επιβληθεί νόμος για την αντιμετώπιση αυτού του κακού φαινομένου». Τα καλά νέα βέβαια είναι ότι το Φεστιβάλ των Καννών εξακολουθεί να παραμένει ένα παγκόσμιο γεγονός που έχει τη δύναμη να δίνει τίτλους στα πρωτοσέλιδα γιατί συγκεντρώνει καλύτερα από κάθε άλλη κινηματογραφική διοργάνωση την ελίτ της παγκόσμιας δημιουργικής φαντασίας. Ως διοργάνωση και μόνο μπορεί να προσφέρει στην κινηματογραφική βιομηχανία την ένεση που χρειάζεται. Η απόφαση να προβληθεί το «Up» στην έναρξη στέλνει ταυτόχρονα ένα μήνυμα που λέει ότι η κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει ακόμη στερέψει στην ανεύρεση λύσεων αυτοσχεδιασμού και πρωτοτυπίας με στόχο την έλξη της προσοχής του κοινού.
Οι σταρ στη σκιά των δημιουργών
Το ίδιο, πάνω- κάτω, βλέπουμε να συμβαίνει με τους πειραματισμούς πολλών καταξιωμένων σκηνοθετών που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα για τη διεκδίκηση του Χρυσού Φοίνικα. Από την ημέρα που ανακοινώθηκε το πρόγραμμα, έγινε αμέσως αντιληπτό ότι το 62ο Φεστιβάλ των Καννών δεν θα είναι τόσο το φεστιβάλ των αναγνωρίσιμων ονομάτων πάνω στην οθόνη όσο των κορυφαίων σκηνοθετών πίσω από αυτόν. Για την ακρίβεια, οι κράχτες-σταρ της εφετινής διοργάνωσης μετριούνται στα δάχτυλα. ΟΜπραντ Πιτ που πρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία τουΚουέντιν Ταραντίνο «Ιnglourious basterds», ηΠενέλοπε Κρους, μούσα τουΠέδρο Αλμοδόβαρ στις «Σπασμένες αγκαλιές», και αν έρθουν- γιατί δεν έχει προς το παρόν επιβεβαιωθεί η άφιξή τους - οΤζουντ Λο, οΚόλιν Φάρελκαι ο Τζόνι Ντεπ, οι οποίοι αντικατέστησαν τον αδικοχαμένοΧιθ Λέτζερ που πέθανε προτού ολοκληρώσει την τελευταία ταινία τουΤέρι Γκίλιαμ «Τhe imaginarium of Dr Ρarnassus». Από τις Κάννες επίσης θα περάσουν για λίγο οΛένι Κράβιτςκαι η Μαράια Κάρεϊοι οποίοι δοκιμάζονται στην υποκριτική κρατώντας μικρούς ρόλους στο «Ρrecious», την πολυσυζητημένη ταινία τουΛι Ντάνιελς που προβάλλεται στο πρόγραμμα «Ενα κάποιο βλέμμα» έχοντας προ καιρού αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές από το Φεστιβάλ του Σάντανς (όπου έκανε πρεμιέρα στις αρχές του 2009). Χιούμορ και συγκίνηση μέσα από τη σκληρή «ακτινογραφία» της περίπτωσης μιας υπέρβαρης 16χρονης μαύρης που προσπαθεί να διατηρήσει την ανεξαρτησία της εγκλωβισμένη στον κοινωνικό ρατσισμό του γκέτο της. Οι πρώτες ημέρες της διοργάνωσης κινήθηκαν σε χαλαρούς ρυθμούς, με την κινεζική ταινία τουΛου Γε«Ο πυρετός της άνοιξης» να προκαλεί θόρυβο, όχι τόσο για την ίδια την αξία της όσο για το ότι κατάφερε να μη λογοκριθεί στη χώρα παραγωγής της, την Κίνα. Το φιλμ, που παρακολουθεί τη ζωή δύο αμφιφυλόφιλων στη σύγχρονη Κίνα, μένει στη μνήμη λόγω των άκρως τολμηρών σκηνών ομοφυλοφιλικού σεξ. Η ΑυστραλέζαΤζέιν Κάμπιον, η μοναδική σκηνοθέτις στην ιστορία των Καννών που έχει στην κατοχή της τον Χρυσό Φοίνικα, για τα «Μαθήματα πιάνου», συμμετέχει ύστερα από πάρα πολλά χρόνια απουσίας στο διαγωνιστικό τμήμα με το «Λαμπρό αστέρι» («Βright Star»). Η ταινία αναφέρεται στη σχέση του ποιητή Τζον Κιτς με τη μούσα του Φάνι Μπρόουν. ΟΑνγκ Λι, ένας Ταϊβανός που διαπρέπει στο Χόλιγουντ («Το μυστικό του Βrokeback Μountain»), επιστρέφει στην εποχή των «παιδιών των λουλουδιών» μέσα από την αληθινή ιστορία του παρασκηνίου των συναυλιών του Woodstock, με φόντο το ξενοδοχείο Catskills το οποίο πρόσφερε ο ιδιοκτήτης του ως «στρατηγείο» των διοργανωτών. Το φεστιβάλ πατάει γκάζι από αύριο Δευτέρα, ημέρα τωνΛαρς fον ΤρίερκαιΚεν Λόουτς, δύο σκηνοθετών που έχουν ήδη βραβευθεί με τον Χρυσό Φοίνικα και ανήκουν στους καλύτερους «πελάτες» των Καννών. Ο Φον Τρίερ, ο οποίος παρά την αγοραφοβία του θα έρθει στις Κάννες για να απομονωθεί στο Ηotel Du Cap έξω από την πόλη, παρουσιάζει τον «Αντίχριστο», την ταινία που ο περισσότερος κόσμος περιμένει με μεγάλη αγωνία. ΗΣαρλότ Γκενσμπούρκαι οΓουίλεμ Νταφόε πρωταγωνιστούν στους ρόλους του παντρεμένου ζεύγους που μετά τον θάνατο του παιδιού του κλείνεται σε μια καλύβα στην εξοχή, όπου ένας Θεός ξέρει τι πρόκειται να προκύψει (κρίνοντας από τις φωτογραφίες, οι σεξουαλικές ακρότητες είναι ο μεγάλος άσος της ταινίας). Από την πλευρά του ο βετεράνος Κεν Λόουτς, για δέκατη φορά εντός διαγωνισμού και κάτοχος του Χρυσού Φοίνικα για τον «Ανεμο που χορεύει το κριθάρι», αφουγκράζεται την παγκόσμια απήχηση του ποδοσφαίρου δίνοντας σε έναν θρύλο της στρογγυλής θεάς, τονΕρίκ Καντονά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας του «Looking for Εric» που επίσης προβάλλεται αύριο. Ο αθλητής που πρόσθεσε γαλλική φινέτσα στο «ξερό» βρετανικό ποδόσφαιρο παίζει τον εαυτό του ως προπονητή ενός νεαρού ταχυδρόμου (Στιβ Εβέτς) παθιασμένου με το ποδόσφαιρο. Η δεύτερη εβδομάδα φαίνεται γενικότερα ανεβασμένη. Εδώ θα είναι οΠέδρο Αλμοδόβαρμε τη δική του μούσα, τηνΠενέλοπε Κρους, πρωταγωνίστρια στο νεο-νουάρ «Σπασμένες αγκαλιές» («Los abrazos rotos»), όπου υποδύεται μια ανερχόμενη ηθοποιό που προσπαθεί να αποδεσμευθεί από τον μεγαλύτερο σε ηλικία εκατομμυριούχο εραστή της. Η ταινία δίχασε στην Ισπανία όπου έχει ήδη προβληθεί. Κάποιοι την αποκαλούν φιάσκο, κάποιοι το αριστούργημα του Αλμοδόβαρ. Ιδωμεν...
Το μυστήριο Κόπολα
Μεγάλη περιέργεια και τεράστιες ουρές έξω από το ξενοδοχείο Νoga Ηilton προκάλεσε το «Τetro», η τελευταία ταινία του Φράνσις Κόπολα, ο οποίος έχει πολλά χρόνια να παρουσιάσει μια μεγάλη δημιουργία. Ασπρόμαυρη και μινιμαλιστική, η ταινία αναφέρεται στη σχέση δύο αδελφών ιταλικής καταγωγής με φόντο το Μπουένος Αϊρες όπου ο μεγαλύτερος κρύβεται έχοντας κάκιστη σχέση με την οικογένειά του. Δεν είναι σπουδαία ταινία (η μεγαλομανία του Κόπολα μπορεί να φανεί ακόμη και σε ένα μικρό, ανεξάρτητο φιλμ), αλλά παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το παρασκήνιο της ταινίας. Το «Τetro» απερρίφθη από το εντός διαγωνισμού τμήμα του φεστιβάλ στο οποίο ο κάτοχος δύο Χρυσών Φοινίκων («Η συνομιλία», «Αποκάλυψη τώρα!») ήθελε να προβληθεί. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο σκηνοθέτης δεν χάρηκε καθόλου όταν το φεστιβάλ τού πρότεινε η ταινία του να παιχθεί εκτός συναγωνισμού.«Από τη στιγμή που παίζονται τόσο πολλές ταινίες μεγάλων σκηνοθετών στον διαγωνισμό, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο όχι η δική μου»είπε την Πέμπτη το πρωί μιλώντας στο κοινό της αίθουσας του Νoga Ηilton. Εν τέλει αποφάσισε να παραχωρήσει την ταινία του ως «άνοιγμα» του παράλληλου τμήματος του 15ημέρου Σκηνοθετών (Quinzaine des R alisateurs) που είναι το «κόκκινο πανί» του επίσημου. Στην παρουσίαση της ταινίας πάντως είπε πως, καθότι το «Τetro» είναι μια μικρή, ανεξάρτητη παραγωγή στην οποία είχε τον πλήρη έλεγχο, θεώρησε προτιμότερη τη συμμετοχή της στο 15ήμερο. Και όταν κάποιος τον ρώτησε κατά πόσον η ιστορία της δυσλειτουργικής οικογένειας στο «Τetro» έχει σχέση με τη δική του οικογένεια, εκείνος απάντησε πονηρά: «Τίποτε απ΄ όσα είδατε στην ταινία δεν συνέβη πραγματικά.Είναι όμως όλα αλήθεια...».
Πριν από μερικά χρόνια οΑλ Γκορ, πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών επί κυβερνήσεως Μπιλ Κλίντον, ήταν ένα από τα πρόσωπα που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ των Καννών όπου είχε παρουσιάσει το οικολογικού περιεχομένου ντοκυμαντέρ του «Η άβολη αλήθεια». Εφέτος είναι η σειρά του ιδίου του Κλίντον να προσελκύσει τους φακούς των φωτογράφων, όχι όμως με μια ταινία αλλά με τη συμμετοχή του στην ετήσια εκδήλωση του ΑmFΑR (Αmerican Foundation for ΑΙDS Research). Ο Κλίντον θα επισκεφθεί την Κυανή Ακτή στο πλάι της Σάρον Στόουν με την οποία την ερχόμενη Πέμπτη, 21 του μηνός, θα παραστεί στο γκαλά της εκδήλωσης στο Εden Roc στην Cap d΄Αntibes. ΗΑννι Λένοξ θα τραγουδήσει, ενώ ανάμεσα στους 800 προσκεκλημένους VΙΡs θα βρίσκονται η κινέζα ηθοποιός Μισέλ Γέο, ηΝτονατέλα Βερσάτσε και ο αμερικανός παραγωγόςΧάρβεϊ Γουάινσταϊν. Κάθε θέση στα τραπέζια της εκδήλωσης έχει κόστος 100.000 δολάρια.
Οι «μπάσταρδoi» του Ταραντίνο
Πολλά ακούγονται ήδη για την τελευταία ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Ιnglourious basterds» που προβάλλεται στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα την ερχόμενη Τετάρτη και ανήκει στις πιο αναμενόμενες του φεστιβάλ. Πολεμική περιπέτεια Β Δ Παγκοσμίου Πολέμου,με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ,η ταινία είναι αμυδρώς βασισμένη στην ιταλική ταινία «Quel maledetto treno blindato» του Ενζο Καστελάρι που γυρίστηκε το 1976. Η πρώτη αυτή ταινία υπήρξε φετίχ του Ταραντίνο από την εποχή που δούλευε ακόμη υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ. «Εγώ και η παρέα μου ήμασταν οι μόνοι που γνωρίζαμε την ύπαρξή της- ήταν εντελώς δικιά μας!» λέει με αστείρευτο ενθουσιασμό ο Ταραντίνο στον Καστελάρι στα extras του DVD της ταινίας του δεύτερου.«Ανέκαθεν ήθελα να κάνω κάτι για αυτό.Επιτέλους αυτή είναι η ευκαιρία μου!». Ο ηλικιωμένος ιταλός σκηνοθέτης κάνει μάλιστα ένα μικρό πέρασμα από το φιλμ του Ταραντίνο,στο οποίο συμπρωταγωνιστούν η Ντιάν Κρούγκερ και ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον. Στο καινούργιο φιλμ ο Μπραντ Πιτ υποδύεται έναν σκληρό αμερικανό αξιωματικό του Πεζικού που αναλαμβάνει να επανδρώσει μια ομάδα με τα χειρότερα καθάρματα προκειμένου να προχωρήσουν σε μια «αποστολή αυτοκτονίας» κατά των ναζιστών.Το κομβικό σημείο της δεύτερης ταινίας είναι ότι όλα τα καθάρματα έχουν εβραϊκή καταγωγή, κάτι που προφανώς εντείνει το μίσος τους κατά των Γερμανών. Από όσα ακούγονται ως τώρα περιμένουμε ένα αιμόφυρτο θέαμα,μια αποθέωση της βίας με κομμένα κεφάλια και ξεκοιλιασμένα πτώματα.Ενα ερώτημα που επίσης θα απαντηθεί όταν ο Ταραντίνο μιλήσει με τους δημοσιογράφους είναι γιατί αποφάσισε να πλασάρει την ταινία παραποιώντας τον αμερικανικό τίτλο της πρωτότυπης από «Ιnglorious bastards» σε «Ιnglourious basterds».Το κόλπο πάντως έπιασε γιατί όλοι για αυτό μιλούν. Στην Ελλάδα μάλιστα θα παιχτεί ως «Αδωξοι μπάσταρδη»!

Ι.ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ - TO BHMA

Αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους δύο ταινίες από την Videorama Films

Αυτό που είδαν τα μάτια μου - Το μυστήριο του Watteau:
«Μια από τις πιο ασυνήθιστες, μαζί και συναρπαστικές, ταινίες.» Νίνος Φενέκ Μικελίδης - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
«Και ζωγραφική, και θρίλερ, και αίσθημα Λεπτοκαμωμένο και κομψό Ανώτερο από τον κινηματογραφικό Κώδικα Ντα Βίντσι»Δημήτρης Δανίκας - ΤΑ ΝΕΑ

Αποκλειστικά στο ΑΣΤΥ Κοραή 4 Πανεπιστήμιο. Προβολές: 18:30 & 20:30

Αναχωρήσεις
Για 10η εβδομάδα στους κινηματογραφους!!!
Η ταινία που κατέκτησε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2009
«Ένα κομψοτέχνημα σπάνιας σεμνότητας και βαθιάς ανθρωπιάς που σου ταρακουνά σκέψεις και αισθήσεις..» Ρόμπι Εκσιέλ - ΕΘΝΟΣ
Στους κινηματογράφους:
ΣΙΝΕ ΦΙΛΙΠ Θάσου 11, Πλατεία Αμερικής. Προβολές: 20:00 & 22:30
ΒΑΚΟΥΡΑ Ι. Μιχαήλ 8 Θεσσαλονίκη. Προβολές 18:30 & 20:45

Τα μυστήρια της τέχνης

Η ταινία αυτή είναι κάτι σαν Da Vinci Code, αν του αφαιρέσεις τις συνωμοσίες, τη θρησκεία και τα όπλα. Τι μένει τότε θα μου πείτε. Μένει η λύση ενός μυστηρίου, το suspense και τα μυστήρια της τέχνης.
Το suspense εδώ χτίζεται βαθμιαία, χωρίς ποτέ βέβαια να αγγίζει τρελά επίπεδα, ενώ η πλοκή γενικά πέρνει τον χρόνο της για να εξελιχθεί.

Η ηρωίδα είναι ένας μέσος άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερη εξωτερική εμφάνιση ή γοητεία, με πολλά οικονομικά προβλήματα που παρόλαυτά γίνεται εξαιρετικά συμπαθής, κάτι στο οποίο συμβάλει βεβαίως η εξαιρετική ερμηνεία της Sylvie Testud (La Vie En Rose), η οποία έχει 5 υποψηφιότητες Cesar και 2 νίκες μέσα σε 9 χρόνια.
Τον χαρακτήρα του αυστηρού καθηγητή πανεπιστημίου υποδύεται εύστοχα ο βετεράνος Jean-Pierre Marielle (o Jacques Sauniere στο Da Vinci Code), αλλά δεν καταλαβαίνω την επιλογή του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Laurent de Bartillat να αποξενώσει τελικά τον χαρακτήρα του καθηγητή από την κεντρική ηρωίδα (παρ' όλα αυτά, ομολογουμένως με μια δυνατή σκηνή στην αίθουσα συνεδρίασης των καθηγητών). Πιστεύω ότι με τη συμμετοχή του στη λύση του μυστηρίου θα μπορούσε να βγει πιό ενδιαφέρουσα η ταινία. Πιθανόν αυτό να έγινε για να κρατηθεί η απλή πλοκή του σεναρίου ή για να υπογραμιστεί η μοναξιά κάποιου που πιστεύει κάτι και παλεύει κόντρα ακόμα και με τους ειδήμονες.
Επίσης παραξενεύει η επιλογή του να βγει πρόωρα από το story o χαρακτήρας του τυφλού άνδρα, που στην ουσία είναι απλά σαν να προσέφερε ένα καίριο στοιχείο για τη λύση του μυστηρίου και μετά να ... αναλώθηκε.
Ίσως όμως και όλες αυτές οι ασυνήθιστες επιλογές και τα ανεξήγητα των σεναρίου της ταινίας, να ρίχνουν και ένα πέπλο μυστηρίου-γοητείας στην όλη ατμόσφαιρα και πλοκή. Αυτό βέβαια μένει να το αποφασίσει ο θεατής – ο καθένας από μόνος του.

Γιάννης Πεντσερετζίδης - Myfilm

Μια από τις πιο ασυνήθιστες και συναρπαστικές, ταινίες

Η εμμονή μιας φοιτήτριας τέχνης στις γυναίκες των πινάκων του Βατό την οδηγεί σε μια σπουδαία αποκάλυψη, σε μια ασυνήθιστη, συναρπαστική ταινία.

Το βλέμμα κυριαρχεί στη συναρπαστική αυτή ταινία του νέου σκηνοθέτη Λοράν Ντε Μπαρτιγιά: τι βλέπουμε και τι κρύβεται πίσω απ' αυτό που βλέπουμε. Αφορμή, διάφοροι πίνακες ζωγραφικής του Γάλλου ζωγράφου του 18ου αιώνα, Ζαν-Αντουάν Βατό, εκπροσώπου του ροκοκό στην τέχνη, που αρχίζει να εξετάζει η νεαρή φοιτήτρια τέχνης Λουσί (με τη Σιλβί Τεστού να τονίζει με τρόπο πέρα για πέρα πειστικό την εμμονή της ηρωίδας). Γοητευμένη από τις γυναίκες στη ζωγραφική του Βατό, η Λουσί αρχίζει μια εξονυχιστική έρευνα που θα ζήλευε κι ο Σέρλοκ Χολμς (αλλά και ο οποιοσδήποτε «Κώδικας Ντα Βίντσι»), θέλοντας ν' αποκαλύψει έναν κρυφό έρωτα του ζωγράφου με μια ηθοποιό του θεάτρου, ενθαρρημένη, στην αρχή, από τον ηλικιωμένο καθηγητή της Ντισάρ (ένας πολύ καλός Ζαν-Πιερ Μαριέλ) ο οποίος όμως αργότερα την αποθαρρύνει. Εκείνο που πετυχαίνει πάνω απ' όλα ο σκηνοθέτης είναι να αναπτύξει με τρόπο δραματουργικό την έρευνα της Λουσί με τους ίδιους τους πίνακες, συνδυάζοντας τα προσωπικά προβλήματα των πρωταγωνιστών της (η Λουσί έχει χάσει τον πατέρα της και ο Ντισάρ τη γυναίκα του), φτιάχνοντας εικόνες συναρπαστικές και δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα μυστήριο που φτάνει στο απόγειό του με την ανακάλυψη άγνωστου πίνακα του Βατό. Με λιτότητα, ειλικρίνεια αλλά και οξυδέρκεια, ο Μπαρτιγιά κατάφερε να φτιάξει μιαν από τις πιο ασυνήθιστες, μαζί και συναρπαστικές, ταινίες.

Νίνος Φενέκ Μικελίδης - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Καλύτερο από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι»

Τρίτη γαλλική υπεροχή. Αυτό το τριήμερο, για να μην παρεξηγηθώ. Από τον 46χρονο Λοράν ντε Μπαρτιγιά. Με σπουδές στην ιστορία της τέχνης, ανησυχίες φωτογράφου και επιδόσεις στο ντοκιμαντέρ. Τρεις ιδιότητες που στην ταινία του «Αυτό που είδαν τα μάτια μου- Το μυστήριο του Watteau» λειτουργούν σαν μια ενιαία οντότητα για τον ίδιο σκοπό.

Στην πραγματικότητα αυτή η μικροσκοπική ταινιούλα λειτουργεί σαν μιαν αόρατη διόρθωση του «Κώδικα Ντα Βίντσι». Ο Γάλλος αφαιρεί μεγαλοστομία, καταστρέφει μεταφυσική και με αιλουροειδείς κινήσεις επιχειρεί να συνδέσει ένα μυστήριο από πίνακα ζωγραφικής με μια ιδιαίτερη σχέση ερωτική.

Όλα αυτά ακούγονται φιλολογικά και στατικά. Όμως με την ικανότητα να σκηνοθετεί ντοκιμαντερίστικα και «ρε αλιστικά» καταφέρνει μια ασήμαντη για τους κοινούς θνητούς λεπτομέρεια των ερευνητών της ζωγραφικής, να το μετατρέπει ενίοτε σε θρίλερ μιας συνωμοσίας οικουμενικής.

Με δυο λόγια:

Η Λουσί (Σιλβί Τεστούντ), φοιτήτρια- ερευνήτρια της ιστορίας της τέχνης, σκαλίζει μετά μανίας τη διαδρομή του Γάλλου ζωγράφου Ζαν Αντουάν Βατό (1684-1721). Ειδικά έναν πίνακα και συγκεκριμένα την ανώνυμη φιγούρα μιας αινιγματικής γυναίκας που είναι αποτυπωμένη και σχεδόν χαμένη στον φόντο του ίδιου πίνακα. Όταν όμως θα καταφύγει στον καθηγητή της, ειδικό στον Βατό, απογοητεύεται, αλλά δεν εγκαταλείπει τον στόχο της. Η εξέλιξη θα ανατραπεί από έναν κωφάλαλο μίμο του δρόμου, με αποτέλεσμα μια έρευνα που κρατάει διακόσια χρόνια να έρθει τα πάνω- κάτω!

Και ζωγραφική, και θρίλερ, και αίσθημα Λεπτοκαμωμένο και κομψό Ανώτερο από τον κινηματογραφικό «Κώδικα Ντα Βίντσι» (θρίλερ με φινέτσα)

Του Δημήτρη Δανίκα (TA NEA)

Αυτό που είδαν τα μάτια μου - Το μυστήριο του Watteau

Ο Laurent de Bartillat, σκηνοθετικά εγκρατής, αποδεικνύει ότι γνωρίζει τα όρια μεταξύ λογικής και παραλόγου, αλαζονείας και μετριοφροσύνης, ενώ στέκεται μακριά από το στυλ ταινιών τύπου The Da Vinci Code, αποφεύγοντας τα στοιχεία των φιλμ δράσης που μπορεί να καταστούν θανατηφόρα για μία δημιουργία που αναλίσκεται στις θεωρίες και τα μυστήρια της τέχνης. Αυτό αυτόματα σημαίνει ό,τι με δυσκολία μία τέτοιου είδους ταινία θα καταφέρει να προσεγγίσει την πεντάδα του box office και να κάνει την εισπρακτική διαφορά. Τίποτα όμως δεν είναι αδύνατο…

Το Ce que mes Yeux ont Vu δε σ`αφήνει να χαθείς στη συνωμοσιολογία. Έχει δραματουργική συνοχή και σκηνοθετική σειρά. Είναι σεναριακά στρωτό, χωρίς υπερβολές και μπερδέματα. Ο σκηνοθέτης ξέρει να διατηρεί τις ισορροπίες και μπορεί να μεταφέρει άμεσα τις σκέψεις του για την ιστορία, την τέχνη και εν προκειμένω τη ζωγραφική. Παρά τα όποια σεναριακά κενά και τις απρόοπτες συναισθηματικές εναλλαγές των χαρακτήρων, η ταινία ιντριγκάρει απλώνοντας ένα πέπλο μυστηρίου πάνω από την ιστορία της τέχνης, διευρυμένο εν συνεχεία στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Καταφέρνει να το εξαπλώσει στο χτίσιμο της ανθρώπινης ιστορίας, στην ίδια την ανθρώπινη καθημερινότητα, επιτυγχάνοντας με τον τρόπο αυτό να πείσει ότι τα πάντα έχουν στηλοθετηθεί με βάση τη μυστηριακή δομή και τελικά ότι όλα γύρω μας κρύβουν ένα σημαντικό μυστικό. Λειτουργικοί παραλληλισμοί, αναλυόμενοι στο μέτρο του δυνατού, εικόνες με ουσία και πληθώρα λεπτομερειών που εξαντλούνται ταχύτατα προς επίτευξη μίας εύπεπτης αφήγησης.

Ένα ανέλπιστα καλό φιλμ, μία διαφορετική ματιά στα μυστήρια της τέχνης και τους ιστορικούς προβληματισμούς. Ένα φιλμ που μιλάει σε κάθε πλάνο του και εκπέμπει ενέργεια μέσα από κάθε εικόνα του. Με συναίσθηση περιεχομένου, αξιοπρεπέστατες ερμηνείες και με αρκετές διαβαθμισμένες αδυναμίες που εξανεμίζονται μπροστά στο τελικό ικανοποιητικό σύνολο.

Βασίλης Καγιογλίδης Cine.gr