Story: Η σφαγή χιλιάδων πολωνών αξιωματικών, εν πολλοίς διανοούμενων, στο δάσος του Κατίν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, αποτελεί ένα ιστορικό πρόβλημα. Οι Ναζί κατηγόρησαν τους Σοβιετικούς και αντιστρόφως. Ακόμη και σήμερα, κύκλοι της αριστεράς προσκομίζουν αποδείξεις ή ενδείξεις ότι ήταν έργο των γερμανών. Ωστόσο, ο Βάιντα, ο πατέρας του οποίου ήταν ένα από τα θύματα, τάσσεται υπέρ της επικρατούσας άποψης, ότι ήταν έργο του Στάλιν. Στην ταινία καταγράφει το θέμα μέσα από προσωπικές ιστορίες λίγων ανθρώπων.
Focus: Παρέα με την ιστορική διαμάχη, με τον Βάιντα να έχει σαφή τοποθέτηση, είναι εξίσου αδιευκρίνιστο αν ο σπουδαίος σκηνοθέτης ήθελε να κάνει ένα ιστορικό δράμα κεντράροντας σε πρόσωπα (δυο αξιωματικούς και τις σχετικές οικογένειες κατά τα κλασικά ακαδημαϊκά πρότυπα) ή μια καταγγελία-τοιχογραφία με πρόσχημα τα πρόσωπα, ώστε πρωταγωνιστής να είναι «μια γεύση της ιστορίας», η φαινομενολογία. Είναι λοιπόν κάπως υποκειμενικό, επαφίεται στον θεατή αν θα δει προσωπικά δράματα ή «εποχή», ή και τα δυο, κι αν αυτό τελικά τον ικανοποιεί.
Πάντως, τμηματικά, και o χειρισμός των ερμηνειών και οι ατμόσφαιρες έχουν την υπογραφή ενός δημιουργού κι όχι χολιγουντιανού filmmaker.
Περιοδικό Έξοδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου