«Τα αγριόχορτα», η γοητευτική, δοσμένη με φαντασία και ποιητική διάθεση ταινία του 87χρονου, αγέραστου σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ, που αρχίζει να προβάλλεται αυτή την εβδομάδα, κλείνει τη χρονιά και ανοίγει την καινούργια με τον πιο όμορφο, μαγευτικό τρόπο. Τα απρόβλεπτα της ζωής σε μια ιστορία «τρελού έρωτα» είναι στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής ταινίας, δοσμένης με ενθουσιασμό, φρεσκάδα και εκπληκτική ομορφιά από έναν σκηνοθέτη που παρά τα 87 του χρόνια παραμένει ένας από τους πιο νεανικούς και πρωτοπόρους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.
Η ταινία του Αλέν Ρενέ, γυρισμένη 50 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη του ταινία («Χιροσίμα, αγάπη μου»), ξεκινά από ένα ασήμαντο τυχαίο γεγονός, όταν ο Ζορζ Παλέ (ο τακτικός στις τελευταίες ταινίες τού Ρενέ ηθοποιός, Αντρέ Ντισολιέ), ένας παντρεμένος μεσήλικας άντρας, βρίσκει, στο γκαράζ που έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του, το πορτοφόλι που κλάπηκε από την τσάντα της Μαργκερίτ Μουίρ (άλλη τακτική ηθοποιός και σύζυγος του σκηνοθέτη, Σαμπίν Αζεμά), μιας οδοντογιατρού, με το χόμπι της αεροπόρου, που της αρέσει να οδηγεί αεροπλάνα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Θέλοντας να γνωρίσει το θύμα της κλοπής, ο Ζορζ προκαλεί μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων, που πίσω τους κρύβουν τους σπόρους ενός «τρελού έρωτα», που όμως, παρά τις προσπάθειες των δυο τους για επαφή, το μόνο που κατορθώνουν είναι να απομακρύνονται κάθε φορά και περισσότερο ο ένας από τον άλλο. Κι αυτό, γιατί οι δυο τους μοιάζουν «με τα αγριόχορτα που φυτρώνουν όπου βρουν χώρο, χωρίς όμως να έχουν καμία ελπίδα να αναπτυχθούν», όπως μου ανέφερε, στη συνέντευξη που μου έδωσε στη διάρκεια του Φεστιβάλ των Κανών, ένας 87χρονος Αλέν Ρενέ, με κάτασπρα μαλλιά και το ίδιο κάτασπρα, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, σπορ παπούτσια. Ενας σκηνοθέτης, πρόδρομος της νουβέλ βαγκ, αν και ο ίδιος δεν θεώρησε ποτέ ότι υπήρξε μέλος της, ο οποίος όμως δεν έπαψε να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του γαλλικού, μαζί και του παγκόσμιου, κινηματογράφου.
Γύρω από αυτή την απλή ίντριγκα, ο Ρενέ έφτιαξε μια ταινία ύμνο στον «τρελό έρωτα», μια ταινία-δαντέλα σ' ένα κέντημα που ξεπερνά την πιο ωραία, την πιο ευφάνταστη και απρόβλεπτη φαντασία. Οι απίθανα όμορφες εικόνες, η ευρηματική πλοκή με τις συνεχείς εκπλήξεις και ανατροπές, ο με μελέτη και σοφία συνδυασμός των διαφόρων κινηματογραφικών ειδών (από την κωμωδία σλάπστικ ώς το σασπένς και το ρομαντικό δράμα), ο διανθισμένος με χιούμορ διάλογος, οι με δεξιοτεχνία κινήσεις της κάμερας, η εξαιρετική μουσική επένδυση, ο ρυθμός (που συχνά δίνει στην ταινία τη μορφή του μπαλέτου), δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ευφορίας, σουρεαλιστικής ποίησης αλλά και θλίψης (της θλίψης που δημιουργεί το εφήμερο της ζωής), που μόνον ένας σκηνοθέτης με την εμπειρία, την ωριμότητα και τη σοφία ενός Ρενέ μπορούσε να πετύχει. Ταινία απόγειο του έργου ενός από τους λιγοστούς εναπομείναντες μεγάλους και πρωτότυπους δημιουργούς. Απολαύστε την!
Θέλοντας να γνωρίσει το θύμα της κλοπής, ο Ζορζ προκαλεί μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων, που πίσω τους κρύβουν τους σπόρους ενός «τρελού έρωτα», που όμως, παρά τις προσπάθειες των δυο τους για επαφή, το μόνο που κατορθώνουν είναι να απομακρύνονται κάθε φορά και περισσότερο ο ένας από τον άλλο. Κι αυτό, γιατί οι δυο τους μοιάζουν «με τα αγριόχορτα που φυτρώνουν όπου βρουν χώρο, χωρίς όμως να έχουν καμία ελπίδα να αναπτυχθούν», όπως μου ανέφερε, στη συνέντευξη που μου έδωσε στη διάρκεια του Φεστιβάλ των Κανών, ένας 87χρονος Αλέν Ρενέ, με κάτασπρα μαλλιά και το ίδιο κάτασπρα, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, σπορ παπούτσια. Ενας σκηνοθέτης, πρόδρομος της νουβέλ βαγκ, αν και ο ίδιος δεν θεώρησε ποτέ ότι υπήρξε μέλος της, ο οποίος όμως δεν έπαψε να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του γαλλικού, μαζί και του παγκόσμιου, κινηματογράφου.
Γύρω από αυτή την απλή ίντριγκα, ο Ρενέ έφτιαξε μια ταινία ύμνο στον «τρελό έρωτα», μια ταινία-δαντέλα σ' ένα κέντημα που ξεπερνά την πιο ωραία, την πιο ευφάνταστη και απρόβλεπτη φαντασία. Οι απίθανα όμορφες εικόνες, η ευρηματική πλοκή με τις συνεχείς εκπλήξεις και ανατροπές, ο με μελέτη και σοφία συνδυασμός των διαφόρων κινηματογραφικών ειδών (από την κωμωδία σλάπστικ ώς το σασπένς και το ρομαντικό δράμα), ο διανθισμένος με χιούμορ διάλογος, οι με δεξιοτεχνία κινήσεις της κάμερας, η εξαιρετική μουσική επένδυση, ο ρυθμός (που συχνά δίνει στην ταινία τη μορφή του μπαλέτου), δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ευφορίας, σουρεαλιστικής ποίησης αλλά και θλίψης (της θλίψης που δημιουργεί το εφήμερο της ζωής), που μόνον ένας σκηνοθέτης με την εμπειρία, την ωριμότητα και τη σοφία ενός Ρενέ μπορούσε να πετύχει. Ταινία απόγειο του έργου ενός από τους λιγοστούς εναπομείναντες μεγάλους και πρωτότυπους δημιουργούς. Απολαύστε την!
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ - ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ *****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου