Στον «Αντίχριστο» μας σόκαρε. Στο «Δέντρο που ψιθύριζε» η Σαρλότ Γκενσμπούργκ ταξιδεύει στην Αυστραλία και υποδύεται μια στοργική μητέρα.
Μόλις πριν από ένα χρόνο η Σαρλότ Γκενσμπούργκ προκαλούσε το κοινό του Φεστιβάλ των Κανών στο ρόλο μιας υστερικής γυναίκας που παρανοεί ύστερα από το θάνατο του μικρού της γιου, και φτάνει στο σημείο να κόψει την κλειτορίδα της.Ηταν φυσικά στον αμφιλεγόμενο «Αντίχριστο» , που προκάλεσε, όπως κάθε ταινία του Λαρς Φον Τρίερ, μίση και πάθη. Ξεχάστε όμως, την υστερία, που της χάρισε μάλιστα βραβείο ερμηνείας πέρυσι στο Φεστιβάλ. Τώρα θα τη δούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό κινηματογραφικό προφίλ, ως μια τρυφερή και στοργική μητέρα τεσσάρων παιδιών στο «Δέντρο που ψιθύριζε» της Τζούλι Μπερτουτσέλι, που προβάλλεται αύριο και την Τετάρτη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Στις αίθουσες θα βγει στις 9 Δεκεμβρίου από την «Nutopia». Στην ταινία, που έχει γυριστεί στην Αυστραλία, «πρωταγωνιστεί» κι ένα τεράστιο δέντρο, που τα κλαδιά του απλώνονται μέχρι τον ουρανό. Με αυτό αναπτύσσει η οικογένεια μια περίεργη μεταφυσική σχέση, όταν ο πατέρας πεθαίνει από καρδιακή προσβολή. Η μικρή κόρη μάλιστα, μιλώντας στις ρίζες του δέντρου, νομίζει ότι επικοινωνεί με τον πατέρα της. Ο ρόλος της στον «Αντίχριστο» είναι φυσικά που θα έκανε περήφανο τον προβοκάτορα πατέρα της, Σερζ Γκενσμπούργκ. Συναντήσαμε την Σαρλότ Γκενσμπούργκ, που θυμίζει κάτι από την επίσης γοητευτικά άσχημη Πάτι Σμιθ, στο τελευταίο Φεστιβάλ των Κανών, και μας μίλησε για τη νέα της ταινία αλλά και για τον Λαρς Φον Τρίερ.
-Πώς σας φάνηκε αρχικά η ιδέα να πάτε στην Αυστραλία να γυρίσετε ταινία; Η απόσταση δεν σας αποθάρρυνε;
«Να σας πω την αλήθεια, όταν δέχτηκα, νόμισα ότι θα προσποιούμαστε ότι είμαστε στην Αυστραλία! Μόνο όταν βρέθηκα εκεί, κατάλαβα γιατί το μέρος ήταν τόσο σημαντικό για την ταινία. Είδα το δέντρο μπροστά μου και συνειδητοποίησα ότι το "Tree" δεν θα μπορούσε να γίνει αλλού. Ημασταν ελάχιστοι Γάλλοι. Ολο το συνεργείο ήταν Αυστραλοί. Μπήκαμε εντελώς στον κόσμο τους. Ολη η εμπειρία ήταν σαν μια παρένθεση για εμένα. Βρισκόμουν στην άλλη άκρη του κόσμου, σε απομόνωση. Δεν μπορούσα καν να τηλεφωνήσω σε φίλους μου στη Γαλλία, λόγω της διαφοράς ώρας. Είχα το μυαλό μου μόνο στην ταινία, παρόλο που είχα αφήσει πίσω τον δίσκο μου. Ούτως ή άλλως, δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα».
-Ησασταν, δηλαδή, λίγο εκτός... κόσμου;
«Εντελώς. Δεν είχα νιώσει ποτέ πριν τη δύναμη της φύσης. Πήγαμε στη ζούγκλα, σε άγρια μέρη. Στην Αυστραλία όλα είναι έντονα: Η βροχή γίνεται καταιγίδα. Φοβόμουν τόσο πολύ τα φίδια. Και οι νυχτερίδες ήταν τρομακτικές. Ηξερες, επίσης, ότι μπορούσες να πεθάνεις από το τσίμπημα ενός μικροσκοπικού εντόμου. Ολα αυτά σε τρομοκρατούν».
-Εμπειρία με δέντρο είχατε πάντως πρόσφατη, στον «Αντίχριστο» του Λαρς Φον Τρίερ στη φοβερή σκηνή όπου κάνετε έρωτα με τον Γουίλιαμ Νταφόε...
«Και έλεγα πότε θα το αναφέρετε! Τελικά, κάτι τρέχει με εμένα και τα δέντρα. Για μένα οι δύο ταινίες συνδέονται στον πυρήνα τους: Η φύση, η απώλεια, ο θάνατος. Είναι περίεργο γιατί είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Η μητέρα που υποδύομαι στο "Δέντρο που ψιθύριζε" δεν έχει καμία σχέση με αυτή στον "Αντίχριστο". Εκεί πέρασα άλλο μεγάλο πόνο. Κάποιος με ρώτησε αν τελικά αυτές οι δύο ταινίες με έκαναν να σκέφτομαι περισσότερο τον θάνατο. Να σας πω την αλήθεια, δεν έχω κάτσει να αναλύσω τι σημαίνουν οι επιλογές ρόλων που κάνω. Και μάλλον δεν θα το κάνω».
-Οταν ο Τρίερ σάς πρότεινε πάλι να συνεργαστείτε για τη νέα του ταινία «Melancholia», τι σκεφτήκατε;
«Ενθουσιάστηκα. Αλλη μία εμπειρία με τον Λαρς... Δεν ζήτησα καν να διαβάσω το σενάριο».
-Ριψοκίνδυνο αυτό. Ποιος ξέρει τι θα περάσετε πάλι...
«Να σας πω την αλήθεια, έχω έναν φόβο. Το ότι είπα "ναι" δεν σημαίνει ότι είμαι εντελώς χαλαρή και ότι όλα θα είναι εύκολα. Εχω πολύ άγχος. Αλλά του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Στον "Αντίχριστο", όταν είχαμε μια δύσκολη σκηνή, ακουμπούσε το χέρι του στον ώμο μου. Αυτό με καθησύχαζε πολύ. Η καινούρια ταινία, όμως, θα είναι τόσο διαφορετική. Θα έχει πολλούς ηθοποιούς. Επειδή λάτρεψα τη σχέση που είχα μαζί του, ίσως να είναι απαίσια αυτή τη φορά».
-Στο «Δέντρο που ψιθύριζε» δεν σας δυσκόλεψαν τα γυρίσματα με παιδιά;
«Δεν ήταν εύκολα. Οταν ένα παιδί δεν έχει όρεξη να κάνει γύρισμα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Από την άλλη, ήταν και γοητευτικό. Γιατί στα γυρίσματα με παιδιά δεν μπορείς να αποφύγεις τον αυτοσχεδιασμό. Αλλά πρέπει να σας πω ότι είχα πάρει στην Αυστραλία και τα δυο μου παιδιά. Και η Τζούλι τα δικά της. Υπήρχαν δάσκαλοι για να τους κάνουν μαθήματα. Συνήθως όταν παίρνεις τα παιδιά σου στη δουλειά πρέπει να κάνουν ησυχία. Εδώ δεν ίσχυε αυτό. Πάντως, το κλίμα δεν σήκωνε και πολύ τους άντρες! Η ταινία ήταν γυναικεία υπόθεση».
-Νιώσατε διαφορετικά που σας σκηνοθετούσε μια γυναίκα;
«Εντελώς. Αλλά νιώθω περίεργα να το συζητάω. Γιατί αν ήταν ακόμα ένας άντρας σκηνοθέτης, δεν θα το κάναμε θέμα».
-Στην ταινία η οικογένειά σας βρίσκει παρηγοριά για τον θάνατο σε ένα δέντρο. Εσάς τι σας παρηγορεί στην πραγματική σας ζωή;
«Σίγουρα όχι η φύση. Η οικογένεια μου, οι δικοί μου άνθρωποι. Αλλά ισχυρή επίδραση πάνω μου έχουν τα σπίτια με αναμνήσεις. Τα νιώθω ως καταφύγια. Στο σπίτι του πατέρα μου νιώθω έτσι».
-Στην καριέρα σας αλλά και στη ζωή σας, ως παιδί διάσημων καλλιτεχνών, έχετε γνωρίσει πολλούς σταρ και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Σας έχει τύχει να κυνηγήσετε κάποιον για αυτόγραφο ή να νιώσετε φαν κάποιου καλλιτέχνη;
«Μα φυσικά. Αλλά είναι τόσο ντροπιαστικό να ομολογείς τέτοια πράγματα. Τα τελευταία χρόνια είμαι μεγάλη φαν του Τομ Γιορκ των Radiohead. Τον γνώρισα κιόλας».
-Θα του ζητούσατε να σας κάνει την παραγωγή σε επόμενο δίσκο;
«Με τίποτα. Ντρέπομαι πολύ. Υπήρξα τυχερή»
-Και με τους ρόλους, είστε το ίδιο παθητική; Περιμένετε, δηλαδή, να χτυπήσει το τηλέφωνό σας ή παίρνετε και πρωτοβουλίες;
«Να σας πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργώ. Εχω υπάρξει τυχερή έως τώρα. Επεσαν στα χέρια μου ωραία σενάρια, συνάντησα σκηνοθέτες με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ. Νιώθω ότι τους σκηνοθέτες που θαυμάζω, τους θαυμάζουν κι άλλοι. Οπότε δεν έχει νόημα να τους χτυπήσω την πόρτα και να ζητήσω να με... προσλάβουν. Το είχα κάνει, βέβαια, κάποτε στον Μορίς Πιαλά. Αλλά ήμουν μεγάλη για τον ρόλο. Ξέρετε όμως, δεν είμαι τόσο μέσα στο κύκλωμα των σκηνοθετών και των ηθοποιών. Ζω μια ήρεμη ζωή στο Παρίσι, σε έναν στενό και προσωπικό κόσμο».
-Πώς νιώσατε όταν βγήκε στη Γαλλία η ταινία του Ζοάν Σφαρ για τον πατέρα σας;
«Δεν την έχω δει και δεν πρόκειται να το κάνω. Δεν είμαι θυμωμένη. Απλώς δεν θέλω».
-Ναι, αλλά αρχικά υποτίθεται συζητούσατε με τον σκηνοθέτη να υποδυθείτε εσείς τον πατέρα σας. Τι άλλαξε μετά;
«Αλήθεια είναι αυτό. Γνωριστήκαμε με τον Ζοάν και κάναμε κάποιες κουβέντες. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα με κανένα τρόπο να μπλεχτώ στην ταινία. Δεν με πειράζει που έγινε. Είμαι σίγουρη ότι οι ηθοποιοί είναι καλοί. Η ταινία συνέπεσε με την κυκλοφορία του δίσκου μου και όλοι οι δημοσιογράφοι με ρωτούσαν για τον πατέρα μου. Δεν ήταν εύκολο».*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου