«ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ»

Καταφύγιό μας οι άνθρωποι

Η ζωή μπορεί να είναι όμορφη αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη. Το κακό καραδοκεί και τότε όλα γίνονται ρημαδιό και μόνη μας παρηγοριά είναι οι άνθρωποι, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα του χεριού, μια αγκαλιά. Ο Φρανσουά Οζόν με τη νέα του ταινία «Το καταφύγιο», ένα κοινωνικό δράμα με ψυχολογικές προεκτάσεις, θέτει το ζήτημα επί τάπητος. Όταν αντιμετωπίζεις την απομόνωση, την κοινωνική κατακραυγή, το θάνατο, ο δρόμος που θα σε βγάλει από το λαβύρινθο είναι οι άνθρωποι.

Η ιστορία ξεκινά με το Λουίς και τη Μουσέ, ένα νεαρό ζευγάρι ηρωινομανών με τον Λουίς να πεθαίνει από υπερβολική δόση και τη Μουσέ να πέφτει σε κώμα και να γλυτώνει. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της μαθαίνει από το γιατρό πως είναι έγκυος. Η κοπέλα αποφασίζει να κρατήσει το παιδί και απομονώνεται σε ένα σπίτι στην εξοχή. Εκεί την επισκέπτεται ο ομοφυλόφιλος αδελφός του Λουίς, ο Πολ. Και ενώ αρχικά η απομόνωση στην εξοχή μοιάζει να είναι το καταφύγιο για τη Μουσέ, στην πορεία αναδεικνύεται η δύναμη της ανθρώπινης επαφής και της επικοινωνίας. Οι δυο νέοι γίνονται το καταφύγιο του ενός για τον άλλον, ο Πολ μέσω της Μουσέ γνωρίζει τον αδελφό του όπως δεν τον γνώρισε ποτέ, η Μουσέ μέσω του Πολ μπαίνει μέσα στην οικογένεια του Λουίς.. Ο Οζόν σκηνοθετεί μια ωρολογιακή βόμβα, όπως είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Η ένταση υπάρχει αλλά ποτέ δεν εμφανίζεται με τη μορφή έκρηξης, οι απαντήσεις δίδονται αργά και βασανιστικά. Τίποτε δεν είναι εύκολο και προφανές στην ταινία, πίσω από τις εικόνες καραδοκούν διάφορα ερωτήματα και σκέψεις περί ηθικής και περί συναισθημάτων. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια βαθιά εξερεύνηση των δύο χαρακτήρων, απογυμνώνει τη Μουσέ και τον Πολ από το ένδυμα της καθημερινότητας και τους επανεμφανίζει δυνατούς και καθάριους, χωρίς φόβο να κοιταχτούν στα μάτια και να δείξουν τι ακριβώς είναι. Και όχι μόνον ο ένας στον άλλον αλλά ακόμη και στους ίδιους τους εαυτούς τους, αφού συχνά ο εαυτός είναι εκείνος από τον οποίο κρυβόμαστε. Το παιδί που περιμένει η Μουσέ είναι και για τους δύο το κοινό τους σημείο. Για την κοπέλα ο αγαπημένος της για τον Πολ ο αδελφός του. Γιατί κανένας θάνατος δεν μπορεί να σταματήσει τη ζωή και την ελπίδα, γιατί κάθε πρωί ξεκινά μια καινούργια μέρα.

Ο Φρανσουά Οζόν ξεδιπλώνει την ιστορία του χωρίς βιασύνη. Και μέσα από την αφήγηση αφουγκράζεται την ανθρώπινη ανάγκη, τον πόνο της απώλειας, το δράμα της κοινωνικής απομόνωσης, το αδιαμφισβήτητο της συνύπαρξης των ανθρώπων και τέλος, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Δεν καταφεύγει στην ευκολία της καταγγελίας και του διδακτισμού, αλλά δίνει στους χαρακτήρες του τις πραγματικές τους διαστάσεις, διαστάσεις ανθρώπινες που ξεπερνούν τα όποια πάθη. Με το βάρος να πέφτει στην ψυχολογική εξερεύνηση και το πλησίασμα των δύο πρωταγωνιστών, ο Οζόν επιλέγει μια λιτή και σχετικά ελεύθερη σκηνοθεσία. Οι διάλογοι είναι μεστοί και αποφεύγουν τη φλυαρία που συναντάμε συχνά σε γαλλικές ταινίες. Θαυμάσια σπουδή επάνω στους χαρακτήρες, ψυχολογικό βάθος, εικόνες που μιλούν και δημιουργούν την ένταση του απροσδόκητου. Διαφωνεί κανείς πως ζούμε καθημερινά το απροσδόκητο; Όχι μόνο στην καθημερινότητα της ζωής μας αλλά και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Με αυτούς που βρισκόμαστε κοντά και τολμάμε να τους πλησιάσουμε περισσότερο. Τότε ανακαλύπτουμε πως τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται, πως μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε εκπλήξεις, δυσάρεστες ή ευχάριστες δεν έχει σημασία, αλλά οπωσδήποτε εκπλήξεις. Και αξίζει να το κάνουμε γιατί μόνον έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε τους άλλους, να τους εκτιμήσουμε ή να τους απορρίψουμε. Αυτό έκαναν η Μουσέ και ο Πολ, αφέθηκαν και αφού ανακάλυψαν το καταφύγιό τους, βγήκαν πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο σοφοί.

Στους κινηματογράφους από 23 Σεπτεμβρίου:
ΕΛΛΗ: Ακαδημίας 64, Ώρες προβολών: 18.30 - 20.30 - 22.30.
ΤΡΙΑΝΟΝ: Κοδριγκτώνος 21, Ώρες προβολών: 19.00 - 20.45 - 22.30



ΠΗΓΗ: kersanidis.wordpress.com (Στράτος Κερσανίδης)