Οι "Ομπρέλες του Χερβούργου" του Ζακ Ντεμί συναντούν το πρωτόγονο "Γουονγκ Καρ-βαϊκό" σύμπαν (στα πρωτόλεια φιλμ) και το ύφος του στυλίστα Τζον Γου, σε έναν εκρηκτικό κοκτέιλ εστετισμού και σκηνοθετικής επιδεξιομανίας. Οι σινεφίλ του ποιοτικού, καλλιτεχνικού σινεμά αλλά κι οι φαν της Ασιατικής κουλτούρας, του Χονγκ Κονγκ και των πολλαπλών αναφορών στο ονειρικό παρελθόν που χάνεται από τη δεκαετία του '60 και μετά, δεν πρέπει να το χάσουν, ούτε με ... "σφαίρες". Ένα πάντρεμα, μιούζικαλ, κωμωδίας, αστυνομικής ταινίας, φιλμ νουάρ, ρομαντισμού και πολεμικών τεχνών, με την λιγότερη δράση (όπως τη γνωρίζουμε από το Χόλιγουντ). Θα έλεγα, ένας φόρος τιμής με πικρή νοσταλγία για τον κόσμο του χθες, μια ελεγεία στην πίστη και την αυτοθυσία πάνω σε ένα μοτίβο αλτρουισμού... Η "χορογραφία" της τελευταίας σκηνής, θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές. Έτσι, το μεγαλείο του ηρωισμού, της αυθεντικής, ανατρεπτικής, αντι-εξουσιαστικής παρανομίας, του "περιθωρίου" γίνεται απόλυτα, καλτ μύθος, στα χέρια αυτού του ποιητή εικόνων. Ο Τζόνι Το απογειώνει την έννοια της ταινίας "δημιουργού" μέσα από ένα χειροποίητο, καθαρτήριο αισθήσεων, που σπάνια απολαμβάνουμε πια. Δημήτρης Παπαμίχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου