Μια απολαυστική βόλτα στους «επικίνδυνους» δρόμους του Χονγκ Κονγκ.

Η τέχνη του κινηματογράφου απογειώνεται, η σκηνοθεσία βρίθει εκφραστικότητας και λυρισμού αλλά η έλλειψη έντονης δράσης και οι χλιαρές ερμηνείες μειώνουν το αποτέλεσμα.
Ο Johnnie To μας κάνει μια απολαυστική βόλτα στους «επικίνδυνους» δρόμους του Χονγκ Κονγκ. Αναμφισβήτητα ξέρει να καθοδηγεί το βλέμμα και την προσοχή του θεατή εκεί που πρέπει. Δεν είναι τυχαία η αντίθεση των έντονων χρωμάτων του σπουργιτιού (sparrow) με τη γκρίζα εικόνα της μεγαλούπολης. Ούτε είναι τυχαίο το ότι ο Kei εστιάζει στην Chun Lei με τον φωτογραφικό του φακό.
Οι ληστείες είναι απολαυστικές και μοιάζουν με καλοσχεδιασμένες χορογραφίες, ενώ τα τελευταία 10 λεπτά όπου κορυφώνεται -ας πούμε- το στοίχημα, οι κινήσεις είναι τόσο συγχρονισμένες και σε αργές που αντιστοιχούν σε παράσταση μπαλέτου. Όμως η έλλειψη δράσης σε μία ταινία πορτοφολάδων είναι ίσως αυτό που θα ξενίσει τον θεατή και κατά διαστήματα κουράζει. Αν και η επιλογή της αργής και αρμονικής κίνησης στο μεγαλύτερο μέρος της είναι γοητευτική, δεν παύει να αποσυγκεντρώνει τον θεατή από την πλοκή του έργου. Κι ενώ τα περισσότερα χορευτικά δίνουν την εντύπωση μιούζικαλ υπό τη μουσική χαρακτηριστικών ανατολίτικων ήχων, η μουσική των Xavier Jamaux και Fred Avril έχει κάτι από δυτική κουλτούρα. Ειδικά στην πολύ θεατρική σκηνή του τσιγάρου, που ανάβουν και εναλλάσσουν ο Kei και η Chun Lei, η μουσική ταιριάζει περισσότερο με τη μάρκα του τσιγάρου (αμερικάνικο) παρά με το περιβάλλον. Στοιχεία από τη τζαζ μουσική κατακλύζουν όλο το soundtrack, που σε lounge τόνο μας μεταφέρει και εκτός Χονγκ Κονγκ. Συνολικά μπορούμε να πούμε ότι η μουσική και οι χορευτικές κινήσεις υπερτερούν του λόγου και του διαλόγου.
Έτσι, η ταινία αποκτά ένα γενικότερο σημειολογικό ύφος, όπου δεν έχει μόνο το σπουργίτι συμβολικό ρόλο. Από σεναριακής άποψης, η ταινία συνδυάζει λίγο από ρομαντική κομεντί και από την άλλη λίγο από περιπετειούλα, χωρίς ιδιαίτερη αγωνία, ίσα ίσα για να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Αν και βασίζεται σε μια χαριτωμένη ιστορία, με αρκετές δόσεις – ελαφρού - χιούμορ, παραμένει γραμμική χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ή κορυφώσεις, έτσι ώστε όταν τελειώνει νιώθει κανείς ότι κάτι της έλειπε. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι εντυπωσιακή, από καλλιτεχνική άποψη.

Άντυ Δημοπούλου